What do you think?
Rate this book
H μοναξιά είναι από χώμα
Πρόκειται για δεκαοχτώ ανεπίδοτες επιστολές ενός άντρα προς τη γυναίκα που χώρισε. Αυτοεξόριστος σ' ένα βορινό νησί και διασχίζοντας την τυραννική έρημο της απώλειας και της απόγνωσης κερδίζει τη λυτρωτική γνώση που θα τον γαληνέψει, επιτέλους.
- GenresRomanceLiteratureFiction
127 pages, Paperback
First published January 1, 1987
6 people are currently reading
380 people want to read
About the author
Μάρω Βαμβουνάκη
49books139followersΗ Μάρω Βαμβουνάκη (English: ) γεννήθηκε στα Χανιά όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από εννέα χρονών ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
April 14, 2019
Βαρύ και ασήκωτο. Με τσάκισε σχεδόν με εξουθένωσε
«Ο έρωτας που απαιτεί το άπειρο παντοτινό λίγες στιγμές μόνο καταφέρνει να κατέχει και λιώνει. Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται.
Ο έρωτας δε φτάνει στο στόχο του. Τα θέλει όλα και δε συμβιβάζεται με λίγα, τα μπορεί όλα ενώ εμείς δεν τα μπορούμε. Αρρωσταίνει στα χέρια μας ολόδροσο πέταλο γαρδένιας που γρήγορα το κιτρινίζει η αναπνοή μας. Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται. Μάτι θαυμάσιο που και η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονά και ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται.
Δεν είναι τόσο πως ζητούσα να με αγαπήσεις όσο να με κάνεις ν’ αγαπήσω εγώ εμένα. Ζητούσα οι λίγες ώρες των συναντήσεων μας να ιχνογραφήσουν τις πολλές ώρες της μοναξιάς μου με σχέδια που θερμαίνουν τη λευκή της επιφάνεια. Το έχω από παλιά μυριστεί πως το πρόσωπο μιας αγάπης από την απουσία του άλλου σχεδιάζεται. Σε χρειαζόμουν για τις ώρες που ήμουνα μόνος. Έτσι που να μην αισθάνομαι μάταιος και τυχαίος, ξεφτιλισμένα έτοιμος να έρχομαι και να φεύγω σε ότι με καλέσει ή με διώξει.
Αν επιτέλους αγαπούσα τον ανυπόφορο εαυτό μου αγάπη μου, κι έπαυε να ναι ανυπόφορος, θα πλούτιζα, θα άστραφτα, θα γινόμουν ικανότατος »
«Ο έρωτας που απαιτεί το άπειρο παντοτινό λίγες στιγμές μόνο καταφέρνει να κατέχει και λιώνει. Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται.
Ο έρωτας δε φτάνει στο στόχο του. Τα θέλει όλα και δε συμβιβάζεται με λίγα, τα μπορεί όλα ενώ εμείς δεν τα μπορούμε. Αρρωσταίνει στα χέρια μας ολόδροσο πέταλο γαρδένιας που γρήγορα το κιτρινίζει η αναπνοή μας. Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται. Μάτι θαυμάσιο που και η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονά και ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται.
Δεν είναι τόσο πως ζητούσα να με αγαπήσεις όσο να με κάνεις ν’ αγαπήσω εγώ εμένα. Ζητούσα οι λίγες ώρες των συναντήσεων μας να ιχνογραφήσουν τις πολλές ώρες της μοναξιάς μου με σχέδια που θερμαίνουν τη λευκή της επιφάνεια. Το έχω από παλιά μυριστεί πως το πρόσωπο μιας αγάπης από την απουσία του άλλου σχεδιάζεται. Σε χρειαζόμουν για τις ώρες που ήμουνα μόνος. Έτσι που να μην αισθάνομαι μάταιος και τυχαίος, ξεφτιλισμένα έτοιμος να έρχομαι και να φεύγω σε ότι με καλέσει ή με διώξει.
Αν επιτέλους αγαπούσα τον ανυπόφορο εαυτό μου αγάπη μου, κι έπαυε να ναι ανυπόφορος, θα πλούτιζα, θα άστραφτα, θα γινόμουν ικανότατος »
June 29, 2020
Αποφεύγω να αναρωτηθώ εσύ τι κάνεις τώρα.
Τι είμαι εγώ για σένα αυτή την εποχή, ακόμα και τι ήμουνα τότε.
Δεν μπορώ να ξέρω, ούτε τολμώ να υποθέσω.
Το σενάριο ζωής του καθένα μας τραβάει τον μοναχικό του δρόμο , με τις δικές του μοναδικές σημασίες, σημάδια και σήμαντρα.Τα σενάρια μας τραβάνε χωριστά, παράλληλα, αλλού κι αλλού, κάπου για λίγο εφάπτονται ή διχοτομούνται.Στο σημείο τομής παίζονται τα δράματα, όσο διαρκούν κι όσο κρατά ο απόηχος τους.Το ένα πρόσωπο μπορεί να είναι ήρωας μέσα στο σενάριο του άλλου, ενώ το άλλο μικρός κομπάρσος στο σενάριο του πρώτου.Οι ρόλοι μας σπάνια ανταποκρίνονται και οι ατάκες μας σπάνια κολλάνε.
Αποδεύγω να αναρωτηθώ τι σημασία είχα για σένα.Τη σημασία μου σ΄'οσα τώρα θυμάσαι.Μόνο τη δικιά σου σημασία μέσα μου ανιχνεύω , σκάβοντας σπηλιές, λαγούμια υπόγεια ατελείωτα.Η ανάγκη μου να σε αποκρυπτογραφήσω με αναγκάζει να μελετώ τη γεωγραφία της ύπαρξης μου.Για νε σε εντοπίσω πάνω μου ασχολούμαι με μένα.
Τι είμαι εγώ για σένα αυτή την εποχή, ακόμα και τι ήμουνα τότε.
Δεν μπορώ να ξέρω, ούτε τολμώ να υποθέσω.
Το σενάριο ζωής του καθένα μας τραβάει τον μοναχικό του δρόμο , με τις δικές του μοναδικές σημασίες, σημάδια και σήμαντρα.Τα σενάρια μας τραβάνε χωριστά, παράλληλα, αλλού κι αλλού, κάπου για λίγο εφάπτονται ή διχοτομούνται.Στο σημείο τομής παίζονται τα δράματα, όσο διαρκούν κι όσο κρατά ο απόηχος τους.Το ένα πρόσωπο μπορεί να είναι ήρωας μέσα στο σενάριο του άλλου, ενώ το άλλο μικρός κομπάρσος στο σενάριο του πρώτου.Οι ρόλοι μας σπάνια ανταποκρίνονται και οι ατάκες μας σπάνια κολλάνε.
Αποδεύγω να αναρωτηθώ τι σημασία είχα για σένα.Τη σημασία μου σ΄'οσα τώρα θυμάσαι.Μόνο τη δικιά σου σημασία μέσα μου ανιχνεύω , σκάβοντας σπηλιές, λαγούμια υπόγεια ατελείωτα.Η ανάγκη μου να σε αποκρυπτογραφήσω με αναγκάζει να μελετώ τη γεωγραφία της ύπαρξης μου.Για νε σε εντοπίσω πάνω μου ασχολούμαι με μένα.
November 28, 2015
Σ'αυτό το βιβλίο συναντάς τον πόνο,την ζήλια, την κτητικότητα και το απόλυτο δόσιμο ενός ερωτευμένου άντρα. Ζει το απόλυτο και υποφέρει απο αυτό.Μην σας ξεγελάει η περίληψη.Για μένα δεν είναι αισθηματικό ή ρομαντικό μυθιστόρημα.
Extra tip: Αν δεν είστε σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση,μπορεί να σας ισοπεδώσει :ρ
Extra tip: Αν δεν είστε σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση,μπορεί να σας ισοπεδώσει :ρ
December 23, 2020
Παρά το μικρό του μέγεθος, δεν κυλάει εύκολα. Κάθε τόσο σταματούσα την ανάγνωση για να συνειδητοποιήσω το τεράστιο βάρος των συναισθημάτων που περιγράφει. Ο ανώνυμος αφηγητής οδηγείται φανερά και αποκλειστικά από την παραφορά των όσων νιώθει. Και μέσα από αυτή παραλογίζεται, καταστρέφεται, αρρωσταίνει και επιθυμεί το αδιανόητο.
Οι 18 ανεπίδοτες επιστολές του προς τη γυναίκα που αγαπά, ποθεί, μισεί, ζηλεύει, κατέκτησε και διεκδικεί με τον καθ’ όλα δικό του τρόπο, γίνονται ποίηση μέσα από την πένα της Βαμβουνάκη που αποδίδει όλα αυτά τα συναισθήματα ήρεμα αλλά ταυτόχρονα και με τόση ένταση που αναπόφευκτα σε ταράζει.
Ωστόσο θεωρώ σημαντικό να αναφέρω ότι δεν πρόκειται για ρομαντικό ανάγνωσμα. Είναι τόση η συντριβή του ήρωά μας και τόσο υποφέρει από αυτό που ο ίδιος προκαλεί στον εαυτό του, που δεν σου αφήνει περιθώρια για τέτοιους χαρακτηρισμούς. Αν όμως εκείνο το τεράστιο, αναπάντητο γιατί που βασανίζει τους ανθρώπους ήταν βιβλίο, θα ήταν σίγουρα αυτό.
Οι 18 ανεπίδοτες επιστολές του προς τη γυναίκα που αγαπά, ποθεί, μισεί, ζηλεύει, κατέκτησε και διεκδικεί με τον καθ’ όλα δικό του τρόπο, γίνονται ποίηση μέσα από την πένα της Βαμβουνάκη που αποδίδει όλα αυτά τα συναισθήματα ήρεμα αλλά ταυτόχρονα και με τόση ένταση που αναπόφευκτα σε ταράζει.
Ωστόσο θεωρώ σημαντικό να αναφέρω ότι δεν πρόκειται για ρομαντικό ανάγνωσμα. Είναι τόση η συντριβή του ήρωά μας και τόσο υποφέρει από αυτό που ο ίδιος προκαλεί στον εαυτό του, που δεν σου αφήνει περιθώρια για τέτοιους χαρακτηρισμούς. Αν όμως εκείνο το τεράστιο, αναπάντητο γιατί που βασανίζει τους ανθρώπους ήταν βιβλίο, θα ήταν σίγουρα αυτό.
November 2, 2014
Ένα βιβλίο εσωτερικού διαλογισμού, σκεπτικισμού και αναζήτησης για εκείνο το γιατί που τυρρανάει τον άνθρωπο. Όταν κάτι φεύγει, χάνεται, απομακρύνεται μακρυά του.
Η ιστορία ενός χωρισμένου από τη πλήρη κατάπτωση στην εσωτερική αντίληψη της πραγματικότητάς του.
Η ιστορία ενός χωρισμένου από τη πλήρη κατάπτωση στην εσωτερική αντίληψη της πραγματικότητάς του.
February 24, 2021
αξεπέαστο!
April 12, 2015
Οποιοδήποτε σχόλιο ή κριτική είναι χωρίς νόημα.
Απλά διάβασέ το.
και μετά ξαναδιάβασέ το.
Απλά διάβασέ το.
και μετά ξαναδιάβασέ το.
March 10, 2019
Βαριά συναισθηματικό βιβλίο σε βαθμό ερωτικής απόγνωσης,τρέλας και τέλος''ελπίδας''.Είχα πολλές υπογραμμίσεις μέσα.Το διάβασα το 2015 και ακόμα το θυμάμαι.
February 4, 2020
Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της εγχωρίας πεζογραφίας. Εισήλθε στο λογοτεχνικό χώρο το 1978, το όνομα της συνδέθηκε άρρηκτα με τις εκδόσεις Φιλιππότη, ενώ αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες, γεγονός που μαρτυρούν οι χιλιάδες πωλήσεις των έργων της. Πρόκειται για μία συγγραφέα διαχρονική, σχεδόν κλασική θα τολμούσα να πω, δίχως φόβο, γιατί είμαι σίγουρος γι’ αυτό, η οποία κατάφερε να παντρέψει τη λογοτεχνία, με την επιστήμη της ψυχολογίας, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος, το οποίο σφράγισε με τη συγγραφική της παρουσία.
Την ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν κατάφερα να εκτιμήσω σε βάθος τα γραφόμενα της, αν και ο τρόπος γραφής της, σε συνδυασμό με το μονοπάτι που ακολουθούσε η σκέψη της, ήταν σίγουρα κάτι το εντυπωσιακό, ακόμη και στα δικά μου άγουρα αναγνωστικά μάτια. Σχετικά πρόσφατα, λόγω διάθεσης κυρίως, αποφάσισα να επιστρέψω σε ένα από τα βιβλία της, κι αυτό γιατί στην πάροδο των ετών, που μεσολάβησαν απ’ την εφηβική μου ηλικία, μέχρι και σήμερα, ανακάλυψα πως τα βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη λειτουργούν όπως ακριβώς κι η ποίηση, ως καταφύγιο!
Πριν από κάποιες μέρες λοιπόν, διάβασα ξανά, μετά από κάμποσα χρόνια, το εμβληματικό πεζογράφημα που της χάρισε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ, που τώρα πια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, στο συγγραφικό δυναμικό του οποίου, ανήκει εδώ και κάποια χρόνια.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που συντίθεται από 18 επιστολές, γραμμένες από τον ανώνυμο κεντρικό μυθιστορηματικό χαρακτήρα της συγγραφέως, επιστολές με παραλήπτη τη γυναίκα εκείνη που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πορεία του, αφού το σφοδρό αίσθημα του έρωτα που γεννήθηκε μέσα του για εκείνη, εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά καίγοντας σχεδόν τα πάντα, στο πέρασμα της. Για να καταφέρει να σωθεί ο ήρωας της Βαμβουνάκη, επιλέγει οικειοθελώς την απομόνωση, και συγκεκριμένα την αποκέντρωση, μετακομίζοντας σε ένα μακρινό νησί. Εκεί θα προσπαθήσει να καταπολεμήσει τα συναισθήματα του. Να λυτρωθεί απ’ το αβάσταχτο βάρος που επιφέρει ο έρωτας, καθώς και να επουλώσει τις πληγές που φέρνει ο χωρισμός.
Η Μάρω Βαμβουνάκη, λοιπόν, δημιουργεί ένα σύντομο και σφιχτοδεμένο μυθιστόρημα, μικρό σε όγκο, όσον αφορά τον αριθμό των σελίδων, τεράστιο ωστόσο σε εσωτερικό βάθος, κι αυτό γιατί μέσα από τον ήρωα που επινοεί και μας συστήνει μέσα απ’ τις επιστολές του ίδιου καταφέρνει να δημιουργήσει σκέψεις και να προβληματίσει τον αναγνώστη για μία πληθώρα διαχρονικών ζητημάτων, που σχετίζονται με τον άνθρωπο και τον απασχολούν εφ’ όρου ζωής.
Ειδικότερα, στο «Η μοναξιά είναι από χώμα» η συγγραφέας επικεντρώνεται στον έρωτα. Αυτόν τοποθετεί στο μικροσκόπιό της και προσπαθεί μέσα απ’ τον ήρωά της να φωτίσει κάθε σκοτεινή και ανεξερεύνητη πτυχή του. Τον έρωτα που αναζωογονεί, αλλά και θανατώνει, τον έρωτα που έρχεται να λούσει με φως την καθημερινότητα σου, αλλά και τον έρωτα εκείνον που σε βυθίζει στο σκοτάδι, και τη θλίψη. Τον έρωτα που σε οδηγεί σε νέα μονοπάτια, αλλά και τον έρωτα που σε φέρνει σε αδιέξοδα.
Για να καταφέρει ο πρωταγωνιστής του έργου να τον διαχειριστεί, να τον αποδεχτεί, να τον κατανοήσει, και φυσι��ά να επουλώσει τα τραύματα που του έχει δημιουργήσει, επιλέγει να συντάξει δεκαοκτώ επιστολές με αποδέκτη τη γυναίκα, που ερωτεύτηκε. Έτσι, αναμοχλεύει το παρελθόν, ξαναζεί τις αναμνήσεις του, εστιάζει σε μικρές, ασήμαντες, σε πρώτη ανάγνωση ίσως, λεπτομέρειες από τις στιγμές που μοιράστηκε με την αγαπημένη του, ενώ τελικά οδηγείται σε μία εσωτερική αναμέτρηση, αφού έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό.
Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, ο ήρωας της Μάρως θα κληθεί να αναμετρηθεί με τη ζήλια, τον εγωισμό, την ανθρώπινη αδυναμία και υποκρισία, ενώ θα χρειαστεί να συμφιλιωθεί με το αναπόδραστο της μοίρας, που πολλές φορές πληγώνει. Με έντονα εξομολογητικό ύφος, και γραφή που ξεχωρίζει για τον άκρατο λυρισμό της, η συγγραφέας μετατρέπει το προσωπικό βίωμα του ήρωα της, σε καθολικό, δίνοντας μία οικουμενική διάσταση στο βιβλίο της. Άλλωστε ο έρωτας υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στις ζωές μας. Ταυτόχρονα, θα έλεγα ότι δίνει το έναυσμα στον αναγνώστη για έναν προσωπικό απολογισμό, για μία εσωτερική καταβύθιση σε αναμνήσεις, εμπειρίες και τραύματα, που μας έχουν στιγματίσει.
Ολοκληρώνοντας, το «Η μοναξιά είναι από χώμα» είναι ένα εμβληματικό μυθιστόρημα, με διαχρονική παρουσία, που ήδη έχει «μεγαλώσει» γενιές αναγνωστών, και θα συνεχίσει να ταξιδεύει στον χρόνο, μαγεύοντας τους μελλοντικούς του αναγνώστες με την αφοπλιστική αλήθεια που κρύβεται στις σελίδες του.
Την ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν κατάφερα να εκτιμήσω σε βάθος τα γραφόμενα της, αν και ο τρόπος γραφής της, σε συνδυασμό με το μονοπάτι που ακολουθούσε η σκέψη της, ήταν σίγουρα κάτι το εντυπωσιακό, ακόμη και στα δικά μου άγουρα αναγνωστικά μάτια. Σχετικά πρόσφατα, λόγω διάθεσης κυρίως, αποφάσισα να επιστρέψω σε ένα από τα βιβλία της, κι αυτό γιατί στην πάροδο των ετών, που μεσολάβησαν απ’ την εφηβική μου ηλικία, μέχρι και σήμερα, ανακάλυψα πως τα βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη λειτουργούν όπως ακριβώς κι η ποίηση, ως καταφύγιο!
Πριν από κάποιες μέρες λοιπόν, διάβασα ξανά, μετά από κάμποσα χρόνια, το εμβληματικό πεζογράφημα που της χάρισε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ, που τώρα πια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, στο συγγραφικό δυναμικό του οποίου, ανήκει εδώ και κάποια χρόνια.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που συντίθεται από 18 επιστολές, γραμμένες από τον ανώνυμο κεντρικό μυθιστορηματικό χαρακτήρα της συγγραφέως, επιστολές με παραλήπτη τη γυναίκα εκείνη που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πορεία του, αφού το σφοδρό αίσθημα του έρωτα που γεννήθηκε μέσα του για εκείνη, εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά καίγοντας σχεδόν τα πάντα, στο πέρασμα της. Για να καταφέρει να σωθεί ο ήρωας της Βαμβουνάκη, επιλέγει οικειοθελώς την απομόνωση, και συγκεκριμένα την αποκέντρωση, μετακομίζοντας σε ένα μακρινό νησί. Εκεί θα προσπαθήσει να καταπολεμήσει τα συναισθήματα του. Να λυτρωθεί απ’ το αβάσταχτο βάρος που επιφέρει ο έρωτας, καθώς και να επουλώσει τις πληγές που φέρνει ο χωρισμός.
Η Μάρω Βαμβουνάκη, λοιπόν, δημιουργεί ένα σύντομο και σφιχτοδεμένο μυθιστόρημα, μικρό σε όγκο, όσον αφορά τον αριθμό των σελίδων, τεράστιο ωστόσο σε εσωτερικό βάθος, κι αυτό γιατί μέσα από τον ήρωα που επινοεί και μας συστήνει μέσα απ’ τις επιστολές του ίδιου καταφέρνει να δημιουργήσει σκέψεις και να προβληματίσει τον αναγνώστη για μία πληθώρα διαχρονικών ζητημάτων, που σχετίζονται με τον άνθρωπο και τον απασχολούν εφ’ όρου ζωής.
Ειδικότερα, στο «Η μοναξιά είναι από χώμα» η συγγραφέας επικεντρώνεται στον έρωτα. Αυτόν τοποθετεί στο μικροσκόπιό της και προσπαθεί μέσα απ’ τον ήρωά της να φωτίσει κάθε σκοτεινή και ανεξερεύνητη πτυχή του. Τον έρωτα που αναζωογονεί, αλλά και θανατώνει, τον έρωτα που έρχεται να λούσει με φως την καθημερινότητα σου, αλλά και τον έρωτα εκείνον που σε βυθίζει στο σκοτάδι, και τη θλίψη. Τον έρωτα που σε οδηγεί σε νέα μονοπάτια, αλλά και τον έρωτα που σε φέρνει σε αδιέξοδα.
Για να καταφέρει ο πρωταγωνιστής του έργου να τον διαχειριστεί, να τον αποδεχτεί, να τον κατανοήσει, και φυσι��ά να επουλώσει τα τραύματα που του έχει δημιουργήσει, επιλέγει να συντάξει δεκαοκτώ επιστολές με αποδέκτη τη γυναίκα, που ερωτεύτηκε. Έτσι, αναμοχλεύει το παρελθόν, ξαναζεί τις αναμνήσεις του, εστιάζει σε μικρές, ασήμαντες, σε πρώτη ανάγνωση ίσως, λεπτομέρειες από τις στιγμές που μοιράστηκε με την αγαπημένη του, ενώ τελικά οδηγείται σε μία εσωτερική αναμέτρηση, αφού έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό.
Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, ο ήρωας της Μάρως θα κληθεί να αναμετρηθεί με τη ζήλια, τον εγωισμό, την ανθρώπινη αδυναμία και υποκρισία, ενώ θα χρειαστεί να συμφιλιωθεί με το αναπόδραστο της μοίρας, που πολλές φορές πληγώνει. Με έντονα εξομολογητικό ύφος, και γραφή που ξεχωρίζει για τον άκρατο λυρισμό της, η συγγραφέας μετατρέπει το προσωπικό βίωμα του ήρωα της, σε καθολικό, δίνοντας μία οικουμενική διάσταση στο βιβλίο της. Άλλωστε ο έρωτας υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στις ζωές μας. Ταυτόχρονα, θα έλεγα ότι δίνει το έναυσμα στον αναγνώστη για έναν προσωπικό απολογισμό, για μία εσωτερική καταβύθιση σε αναμνήσεις, εμπειρίες και τραύματα, που μας έχουν στιγματίσει.
Ολοκληρώνοντας, το «Η μοναξιά είναι από χώμα» είναι ένα εμβληματικό μυθιστόρημα, με διαχρονική παρουσία, που ήδη έχει «μεγαλώσει» γενιές αναγνωστών, και θα συνεχίσει να ταξιδεύει στον χρόνο, μαγεύοντας τους μελλοντικούς του αναγνώστες με την αφοπλιστική αλήθεια που κρύβεται στις σελίδες του.
January 2, 2019
ΣΧΟΙΑΣΜΟΣ
Το "Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα"ανήκει στα βιβλία που στιγματίζουν την ψυχή του αναγνώστη χαράσσοντας νέα μονοπάτια στον τρόπο σκέψης του.
Βιβλίο που διεισδύει, συγκλονίζει, ταρακουνά, αναμορφώνει!
Ρηξικέλευθο για την εποχή που γράφτηκε, στα τέλη της δεκαετίας του 80, το μυθιστόρημα αυτό αξιώθηκε κορυφαία ελληνική διάκριση στον χώρο της Λογοτεχνίας, το Κρατικό Βραβείο .
Η ενδοσκοπική πένα της Μάρως Βαμβουνάκη με τη γνωστή γυναικεία της ευαισθησία, στα καλύτερά της!
Πρόκειται για ένα πεζογράφημα που αποκτά την καλλιέπεια και τη μεταφορική φύση ενός ποιητικού έργου, καθώς ο λόγος διακλαδίζεται σε μια γοητευτική γλώσσα και παραβολές, ενόσο ο πρωταγωνιστής αναζητά τον εαυτό του και καταγράφει την εσωτερική του πάλη σε δεκαοχτώ επιστολές.
Μια ηδυπάθεια λέξεων διατρέχει ολόκληρο το έργο, υποβάλλοντας μια γόνιμη μελαγχολία
Το μυθιστόρημα είναι δομημένο σε 18 ξεχωριστούς μονολόγους- κεφάλαια κι ένα επίμετρο όπου μαθαίνουμε (;) την έκβαση των πραγμάτων.
Ηδη ο τίτλος προδιαγράφει τον λυρισμό, τους ποιητικούς συμβολισμούς, αλλά και την εικονοπλασία του έργου, που υπονοούν τη φιλοσοφική του διάθεση πίσω από το αισθηματικό περίβλημά του.
"Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα", λοιπόν: Τίτλος που προεικονίζει τον πόνο και μια διαδρομή ατομική που καταλήγει σε φιλοσοφικές αναγωγές, διαποτισμένες λογοτεχνικά σχήματα.
Το μυθιστόρημα της Βαμβουνάκη εκκινεί από μια σίγουρα αισθηματική βάση , αλλά κλιμακώνεται για να αναχθεί σε μια ενδοσκόπηση, που αφορά καθέναν από μας που καταλήγει σε υπαρξιακές αναζητήσεις.
Η καθολικότητα του έργου αποτυπώνεται στο γεγονός ότι πουθενά δε μαθαίνουμε τα ονόματα των πρωταγωνιστών- έτσι καθένας μας αναλαμβάνει τον ρόλο του αποστολέα ή του παραλήπτη ανάλογα με τις προσωπικές του εκκρεμότητες.
Στην αρχή του βιβλίου κυριαρχούν οι συναισθηματικές συγκρούσεις μιας τυπικής ερωτικής απογοήτευσης, που εστιάζουν στο αντικείμενο του πόθου και της έλλειψης: Είναι διάχυτη η ματαίωση των πόθων και των προσδοκιών, ενώ ο πρωταγωνιστής βιώνει την εγκατάλειψη που εξαρθρώνει όλους τους αρμούς της ψυχικής του ισορροπίας.
Ο ήρωας διασχίζει τη μοναξιά του σαν μετεωρίτης στο σκοτάδι, έχοντας χάσει το όραμα και τον σκοπό .
Συνοδοιπόροι στην ύστατη μοναξιά, τα αγνά συστατικά του ακατέργαστου τοπίου:
Το τραχύ χώμα, η αεικίνητη θάλασσα στη μυσταγωγία του μπλε της, οι πέτρινοι κυματοθραύστες του πελάγους- καρτερικοί μάρτυρες θαλασσινών και στεριανών δραμάτων.
Η συγγραφέας αποζητά δρόμους διαφυγής από την κυνική αστυφιλία που στη δεκαετία του 80 είχε εκμαυλίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, αποξενώνοντας τους από το περιβάλλον και την ψυχή τους, όπως το είχε αναδείξει με τους στίχους του κι ο Κώστας Τριπολίτης την ίδια περίπου περίοδο.
Μιλά για την αδηφαγία της πόλης μές στο τσιμεντοκονίαμα που σαν κινούμεμη άμμος καταπίνει όνειρα , ανθρώπινες σχέσεις και τον χρόνο.
Εδώ στην ερημιά η σιωπή ανακουφίζει από την παραπλανητική ηχορρύπανση της έπαρσης, του ανταγωνισμού και κυοφορεί μιαν αθόρυβη σοφία.
Εδώ το άτομο απαλλαγμένο από τα προσχήματα του τεχνικού πολιτισμού και των συμβάσεων μπορεί να αφουγκραστεί τη φωνή της πρότερης αγνότητας του, απέριττος σαν πρωτόπλαστος.
Έναν ιδιότυπο επαναπατρισμό στο ανόθευτο εισηγείται η Μάρω Βαμβουνάκη, ανατέμνοντας την πιο Μεγάλη Ξενιτειά -αυτήν του Χαμένου Παραδείσου!
Μέσα από τον πρωταγωνιστή- αποστολέα, λοιπόν η συγγραφέας παρακολουθεί την Οδύσσεια του Μεγάλου Εξόριστου, του Ανθρώπου και βρίσκει το μονοπάτι της επιστροφής στην πρωτόλεια αθωότητα που απαρνηθήκαμε.
Σε αυτήν την άρνηση εδράζεται η πηγή του Πόνου, όταν η αγνή ψυχή ρυπαίνεται από το Ίδιον Συμφέρον και την θνησιγενή ιδιοτέλεια του Ναρκίσσου.
Η συγγραφέας φωτίζει μοναδικά πώς ηεγωιστική προβολή ατομικών προσδοκιών στον Άλλον, διαστρεβλώνει τις σχέσεις και μετατρέπει τα Πρόσωπα των σχέσεων σε Αντικείμενα...
Μια σπειροειδής καταβύθιση σε ανομολόγητες αλήθειες της ανθρώπινης ψυχής και μια ανατομία της σαρκοβόρας φύσης του ανθρώπινου εγωισμού που καλειδοσκοπικά εναλλάσσει πλήθος προσωπείων, σαν παραμορφωτικός καθρέφτης προθέσεων και αισθημάτων, σκοτεινών, που γίνονται όχημα αυτοπροβολής και ψυχικής δέσμευσης του άλλου.
Ράπισμα στον φαρισαισμό μιας ψευδεπίγραφης αρετής συνιστά κάθε λέξη.
Μέσα στις επιστολές του άντρα στη χαμένη αγαπημένη αναδύεται μια ενσυναίσθηση στο αιώνιο πάθος του Ανθρώπου, ενώ η συγγραφέας ξεμπροστιάζει την τάση μας να παρουσιάζουμε την επιθυμια εξουσίας στον Άλλον ως αγάπη ασφυκτική και .
Βιβλίο Κάθαρσης λοιπόν είναι "Η Μοναξιά" της Μάρως Βαμβουνάκη , μέσα από το οποίο κανείς δε βγαίνει αλώβητος.
Όποιος διαβάσει τη "Μοναξιά Από Χώμα" , κλείνοντας το βιβλίο αυτό θα βγει ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος - πιο συνειδητοποιημένος, πιο ειλικρινής με τον εαυτό του, πιο μεγαλόθυμος με τους γύρω του έχοντας ένα ακόμη πνευματικό εφόδιο για να διεκδικήσει μια ζωή χωρίς προσχήματα.
Βιβλίο 3 γενεών λάμπει σεμνά μέσα στον χρόνο ανακουφιστικό σαν επίδεσμος και λάμπα θυέλλης στην έσω μας καταιγίδα,από μια συγγραφέα που έχει το ταλέντο να αφουγκράζεται την ανθρώπινη ψυχή και ζητά να τη θεραπεύσει με το σπουδαιότερο φάρμακο: Την Αλήθεια.
Το "Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα"ανήκει στα βιβλία που στιγματίζουν την ψυχή του αναγνώστη χαράσσοντας νέα μονοπάτια στον τρόπο σκέψης του.
Βιβλίο που διεισδύει, συγκλονίζει, ταρακουνά, αναμορφώνει!
Ρηξικέλευθο για την εποχή που γράφτηκε, στα τέλη της δεκαετίας του 80, το μυθιστόρημα αυτό αξιώθηκε κορυφαία ελληνική διάκριση στον χώρο της Λογοτεχνίας, το Κρατικό Βραβείο .
Η ενδοσκοπική πένα της Μάρως Βαμβουνάκη με τη γνωστή γυναικεία της ευαισθησία, στα καλύτερά της!
Πρόκειται για ένα πεζογράφημα που αποκτά την καλλιέπεια και τη μεταφορική φύση ενός ποιητικού έργου, καθώς ο λόγος διακλαδίζεται σε μια γοητευτική γλώσσα και παραβολές, ενόσο ο πρωταγωνιστής αναζητά τον εαυτό του και καταγράφει την εσωτερική του πάλη σε δεκαοχτώ επιστολές.
Μια ηδυπάθεια λέξεων διατρέχει ολόκληρο το έργο, υποβάλλοντας μια γόνιμη μελαγχολία
Το μυθιστόρημα είναι δομημένο σε 18 ξεχωριστούς μονολόγους- κεφάλαια κι ένα επίμετρο όπου μαθαίνουμε (;) την έκβαση των πραγμάτων.
Ηδη ο τίτλος προδιαγράφει τον λυρισμό, τους ποιητικούς συμβολισμούς, αλλά και την εικονοπλασία του έργου, που υπονοούν τη φιλοσοφική του διάθεση πίσω από το αισθηματικό περίβλημά του.
"Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα", λοιπόν: Τίτλος που προεικονίζει τον πόνο και μια διαδρομή ατομική που καταλήγει σε φιλοσοφικές αναγωγές, διαποτισμένες λογοτεχνικά σχήματα.
Το μυθιστόρημα της Βαμβουνάκη εκκινεί από μια σίγουρα αισθηματική βάση , αλλά κλιμακώνεται για να αναχθεί σε μια ενδοσκόπηση, που αφορά καθέναν από μας που καταλήγει σε υπαρξιακές αναζητήσεις.
Η καθολικότητα του έργου αποτυπώνεται στο γεγονός ότι πουθενά δε μαθαίνουμε τα ονόματα των πρωταγωνιστών- έτσι καθένας μας αναλαμβάνει τον ρόλο του αποστολέα ή του παραλήπτη ανάλογα με τις προσωπικές του εκκρεμότητες.
Στην αρχή του βιβλίου κυριαρχούν οι συναισθηματικές συγκρούσεις μιας τυπικής ερωτικής απογοήτευσης, που εστιάζουν στο αντικείμενο του πόθου και της έλλειψης: Είναι διάχυτη η ματαίωση των πόθων και των προσδοκιών, ενώ ο πρωταγωνιστής βιώνει την εγκατάλειψη που εξαρθρώνει όλους τους αρμούς της ψυχικής του ισορροπίας.
Ο ήρωας διασχίζει τη μοναξιά του σαν μετεωρίτης στο σκοτάδι, έχοντας χάσει το όραμα και τον σκοπό .
Συνοδοιπόροι στην ύστατη μοναξιά, τα αγνά συστατικά του ακατέργαστου τοπίου:
Το τραχύ χώμα, η αεικίνητη θάλασσα στη μυσταγωγία του μπλε της, οι πέτρινοι κυματοθραύστες του πελάγους- καρτερικοί μάρτυρες θαλασσινών και στεριανών δραμάτων.
Η συγγραφέας αποζητά δρόμους διαφυγής από την κυνική αστυφιλία που στη δεκαετία του 80 είχε εκμαυλίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, αποξενώνοντας τους από το περιβάλλον και την ψυχή τους, όπως το είχε αναδείξει με τους στίχους του κι ο Κώστας Τριπολίτης την ίδια περίπου περίοδο.
Μιλά για την αδηφαγία της πόλης μές στο τσιμεντοκονίαμα που σαν κινούμεμη άμμος καταπίνει όνειρα , ανθρώπινες σχέσεις και τον χρόνο.
Εδώ στην ερημιά η σιωπή ανακουφίζει από την παραπλανητική ηχορρύπανση της έπαρσης, του ανταγωνισμού και κυοφορεί μιαν αθόρυβη σοφία.
Εδώ το άτομο απαλλαγμένο από τα προσχήματα του τεχνικού πολιτισμού και των συμβάσεων μπορεί να αφουγκραστεί τη φωνή της πρότερης αγνότητας του, απέριττος σαν πρωτόπλαστος.
Έναν ιδιότυπο επαναπατρισμό στο ανόθευτο εισηγείται η Μάρω Βαμβουνάκη, ανατέμνοντας την πιο Μεγάλη Ξενιτειά -αυτήν του Χαμένου Παραδείσου!
Μέσα από τον πρωταγωνιστή- αποστολέα, λοιπόν η συγγραφέας παρακολουθεί την Οδύσσεια του Μεγάλου Εξόριστου, του Ανθρώπου και βρίσκει το μονοπάτι της επιστροφής στην πρωτόλεια αθωότητα που απαρνηθήκαμε.
Σε αυτήν την άρνηση εδράζεται η πηγή του Πόνου, όταν η αγνή ψυχή ρυπαίνεται από το Ίδιον Συμφέρον και την θνησιγενή ιδιοτέλεια του Ναρκίσσου.
Η συγγραφέας φωτίζει μοναδικά πώς ηεγωιστική προβολή ατομικών προσδοκιών στον Άλλον, διαστρεβλώνει τις σχέσεις και μετατρέπει τα Πρόσωπα των σχέσεων σε Αντικείμενα...
Μια σπειροειδής καταβύθιση σε ανομολόγητες αλήθειες της ανθρώπινης ψυχής και μια ανατομία της σαρκοβόρας φύσης του ανθρώπινου εγωισμού που καλειδοσκοπικά εναλλάσσει πλήθος προσωπείων, σαν παραμορφωτικός καθρέφτης προθέσεων και αισθημάτων, σκοτεινών, που γίνονται όχημα αυτοπροβολής και ψυχικής δέσμευσης του άλλου.
Ράπισμα στον φαρισαισμό μιας ψευδεπίγραφης αρετής συνιστά κάθε λέξη.
Μέσα στις επιστολές του άντρα στη χαμένη αγαπημένη αναδύεται μια ενσυναίσθηση στο αιώνιο πάθος του Ανθρώπου, ενώ η συγγραφέας ξεμπροστιάζει την τάση μας να παρουσιάζουμε την επιθυμια εξουσίας στον Άλλον ως αγάπη ασφυκτική και .
Βιβλίο Κάθαρσης λοιπόν είναι "Η Μοναξιά" της Μάρως Βαμβουνάκη , μέσα από το οποίο κανείς δε βγαίνει αλώβητος.
Όποιος διαβάσει τη "Μοναξιά Από Χώμα" , κλείνοντας το βιβλίο αυτό θα βγει ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος - πιο συνειδητοποιημένος, πιο ειλικρινής με τον εαυτό του, πιο μεγαλόθυμος με τους γύρω του έχοντας ένα ακόμη πνευματικό εφόδιο για να διεκδικήσει μια ζωή χωρίς προσχήματα.
Βιβλίο 3 γενεών λάμπει σεμνά μέσα στον χρόνο ανακουφιστικό σαν επίδεσμος και λάμπα θυέλλης στην έσω μας καταιγίδα,από μια συγγραφέα που έχει το ταλέντο να αφουγκράζεται την ανθρώπινη ψυχή και ζητά να τη θεραπεύσει με το σπουδαιότερο φάρμακο: Την Αλήθεια.
March 25, 2020
Λόγια ανείπωτα που δεν βρήκαν ποτέ την δύναμη να βγουν από τα χείλη.
Δάκρυα που χύθηκαν πάνω σε άψυχες σελίδες, εκεί που η ψυχή στάζει αίμα.
Αναμνήσεις που κλείστηκαν και σφραγίστηκαν μέσα σε ένα μυαλό που ουρλιάζει.
Τα ανομολόγητα γίνονται θηλιά και πνίγουν.
Οι σκέψεις ξυράφια που ξεσκίζουν την καρδιά.
Η επίγνωση της μοναξιάς γίνεται χώμα βαρύ και έρχεται να εισχωρήσει σε κάθε πόρο της ύπαρξης σου.
Το παραλήρημα ενός ανθρώπου γίνεται φωτιά για να κάψει κάθε κύτταρο μας.
Ο έρωτας γίνεται θάνατος που τον επιζητάς για να σε λυτρώσει.
Γίνεται δηλητήριο που μπαίνει στο αίμα σου και σε σκοτώνει σιγά σιγά.
Όχι ο έρωτας δεν είναι ζωή.
Είναι θάνατος.
Δεν είναι παράδεισος.
Είναι κόλαση .
Δεν είσαι ύπαρξη.
Σπας σε κομμάτια.
Γίνεσαι πηλός.
Γίνεσαι χώμα.
Η μοναξιά είναι από χώμα.
Βιβλίο που σε στιγματίζει ,σε διαλύει,σε σπάει σε χίλια κομμάτια και σε αναπλάθει ξανά.
Μονάχα όποιος αφέθηκε να πνίγει στην θάλασσα του έρωτα θα μπορέσει να νιώσει τούτη την απελπισμένη πτώση του κεντρικού ήρωα στην άβυσσο της ύπαρξης του.
Ένας άντρας αυτοεξορίζεται σε ένα μακρινό νησί ύστερα από έναν δύσκολο ερωτικό χωρισμό. Θα παλέψει ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που συνιστούν τον έρωτα, μήπως λυτρωθεί από τον πόνο και τη σύγχυση. Θα γράψει αυτές τις δεκαοχτώ, ανεπίδοτες εντέλει, επιστολές προς τη γυναίκα που έχασε, σαν ημερολόγια της εσωτερικής ζωής του.
Ένα σπαρακτικό μυθιστόρημα και η μεγαλύτερη και πιο απεγνωσμένη κραυγή για τον έρωτα που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Με συγκλόνισε.
Με ταρακούνησε συθέμελα.
Έκανε τα μάτια μου ορμητικό ποτάμι από τα δάκρυα.
Με άγγιξε τόσο βαθιά που έσταζε αίμα η δική μου καρδιά βάφοντας τις σελίδες του βιβλίου.
Ένα βαρύ βιβλίο που απαιτεί ιδιαίτερη συγκέντρωση.
Μία συνταρακτική ιστορία για τον έρωτα,το μίσος ,τον πόνο, την ζήλια και την μοναξιά.
Ο αναγνώστης ακολουθεί το κεντρικό ήρωα στην εσωτερική πάλη ��λλά και στην παραφροσύνη όπου έχει βυθιστεί.
Ένα βιβλίο τόσο ποιητικό , τόσο συνταρακτικό για εκείνο τον αβάσταχτο πόθο και πόνο.
Για τον έρωτα που γίνεται μαρτύριο και σε οδηγεί μεθοδικά στην παράνοια αλλά και στην κόλαση.
Ένα βιβλίο για τον έρωτα που σκοτώνει.
Για αυτόν που σε κάνει να χάνεσαι.
Για αυτόν που σε ισοπεδώνει και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
Ένα κορυφαίο μυθιστόρημα αυτογνωσίας και μία βαθιά καταβύθιση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.
Με τσάκισε.
Μου έκλεψε όλο μου το σθένος.
Με έπνιξε με την τρέλα του.
Με πέταξε στην άβυσσο της θλίψης.
Με ισοπέδωσε.
Όμως ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω άνθρωπος.
Τρωτός, πληγωμένος , γεμάτος αδυναμίες και πάθη.
Μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο σε περίπτωση που είστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
Ένα βιβλίο που διεισδύει στις πιο μύχιες σκέψεις ,στα ανείπωτα λόγια σας και σε εκείνους τους έρωτες που χάραξαν πάνω σας ανεξίτηλο σημάδι.
Δάκρυα που χύθηκαν πάνω σε άψυχες σελίδες, εκεί που η ψυχή στάζει αίμα.
Αναμνήσεις που κλείστηκαν και σφραγίστηκαν μέσα σε ένα μυαλό που ουρλιάζει.
Τα ανομολόγητα γίνονται θηλιά και πνίγουν.
Οι σκέψεις ξυράφια που ξεσκίζουν την καρδιά.
Η επίγνωση της μοναξιάς γίνεται χώμα βαρύ και έρχεται να εισχωρήσει σε κάθε πόρο της ύπαρξης σου.
Το παραλήρημα ενός ανθρώπου γίνεται φωτιά για να κάψει κάθε κύτταρο μας.
Ο έρωτας γίνεται θάνατος που τον επιζητάς για να σε λυτρώσει.
Γίνεται δηλητήριο που μπαίνει στο αίμα σου και σε σκοτώνει σιγά σιγά.
Όχι ο έρωτας δεν είναι ζωή.
Είναι θάνατος.
Δεν είναι παράδεισος.
Είναι κόλαση .
Δεν είσαι ύπαρξη.
Σπας σε κομμάτια.
Γίνεσαι πηλός.
Γίνεσαι χώμα.
Η μοναξιά είναι από χώμα.
Βιβλίο που σε στιγματίζει ,σε διαλύει,σε σπάει σε χίλια κομμάτια και σε αναπλάθει ξανά.
Μονάχα όποιος αφέθηκε να πνίγει στην θάλασσα του έρωτα θα μπορέσει να νιώσει τούτη την απελπισμένη πτώση του κεντρικού ήρωα στην άβυσσο της ύπαρξης του.
Ένας άντρας αυτοεξορίζεται σε ένα μακρινό νησί ύστερα από έναν δύσκολο ερωτικό χωρισμό. Θα παλέψει ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που συνιστούν τον έρωτα, μήπως λυτρωθεί από τον πόνο και τη σύγχυση. Θα γράψει αυτές τις δεκαοχτώ, ανεπίδοτες εντέλει, επιστολές προς τη γυναίκα που έχασε, σαν ημερολόγια της εσωτερικής ζωής του.
Ένα σπαρακτικό μυθιστόρημα και η μεγαλύτερη και πιο απεγνωσμένη κραυγή για τον έρωτα που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Με συγκλόνισε.
Με ταρακούνησε συθέμελα.
Έκανε τα μάτια μου ορμητικό ποτάμι από τα δάκρυα.
Με άγγιξε τόσο βαθιά που έσταζε αίμα η δική μου καρδιά βάφοντας τις σελίδες του βιβλίου.
Ένα βαρύ βιβλίο που απαιτεί ιδιαίτερη συγκέντρωση.
Μία συνταρακτική ιστορία για τον έρωτα,το μίσος ,τον πόνο, την ζήλια και την μοναξιά.
Ο αναγνώστης ακολουθεί το κεντρικό ήρωα στην εσωτερική πάλη ��λλά και στην παραφροσύνη όπου έχει βυθιστεί.
Ένα βιβλίο τόσο ποιητικό , τόσο συνταρακτικό για εκείνο τον αβάσταχτο πόθο και πόνο.
Για τον έρωτα που γίνεται μαρτύριο και σε οδηγεί μεθοδικά στην παράνοια αλλά και στην κόλαση.
Ένα βιβλίο για τον έρωτα που σκοτώνει.
Για αυτόν που σε κάνει να χάνεσαι.
Για αυτόν που σε ισοπεδώνει και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
Ένα κορυφαίο μυθιστόρημα αυτογνωσίας και μία βαθιά καταβύθιση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.
Με τσάκισε.
Μου έκλεψε όλο μου το σθένος.
Με έπνιξε με την τρέλα του.
Με πέταξε στην άβυσσο της θλίψης.
Με ισοπέδωσε.
Όμως ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω άνθρωπος.
Τρωτός, πληγωμένος , γεμάτος αδυναμίες και πάθη.
Μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο σε περίπτωση που είστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
Ένα βιβλίο που διεισδύει στις πιο μύχιες σκέψεις ,στα ανείπωτα λόγια σας και σε εκείνους τους έρωτες που χάραξαν πάνω σας ανεξίτηλο σημάδι.
March 30, 2021
Βαρύ (like seriously) και όχι με την καλή έννοια. Το βάθος της απώλειας του έρωτα, η ζήλια, η στέρηση κι η ιδιοτέλεια που λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει όλοι μας, χάνονται σε ένα παραλήρημα εμμονικών σκέψεων που, ενώ θα μπορούσαν να μας αγγίξουν όλους (και γι'αυτό να ταυτιστούμε), καταλήγουν να μάς εξουθενώσουν. Λόγος όμορφα ποιητικός και πολλές υπαρξιακές ανησυχίες που όμως απαιτούν απόλυτη συγκέντρωση για να τις παρακολουθήσει κανείς, δείγμα όχι ιδιαιτέρως καλής γραφής.
January 13, 2017
Επειδή υπάρχει το νερό διψάμε κι ο πόθος είναι νοσταλγία αγάπη μου. Κι η νοσταλγία νοσταλγεί εκείνο που κάποτε είχε γνωρίσει κι έχασε.
September 22, 2024
Ανθρώπινο,πολύ ανθρώπινο
Τόσο απλό όσο το χώμα
ΈӬτας,χӬισμός,μοναξιά
Λογικό και παράλογο
Αγάπη,αγάπη,αγάπη
Τόσο απλό όσο το χώμα
ΈӬτας,χӬισμός,μοναξιά
Λογικό και παράλογο
Αγάπη,αγάπη,αγάπη
November 20, 2013
Αυτό το βιβλίο ήταν ή αρχή της γνωριμίας μου με τη Μάρω . Δεν της πήρε πολύ για να με κερδίσει ! Όλα της τα βιβλία επιβεβαιώνουν αυτό που λένε ότι κάθε ιστορία που διαβάζουμε είναι σαν να ανοίγουμε ένα διάλογο με τον συγγραφέα ...Αυτό ακριβώς κάνει κι η Μάρω, συνδιαλέγεται μαζί σου κι ύστερα χρησιμοποιεί τις λέξεις της σαν τον μαγικό αυλό υπνωτίζοντας σε και αφήνεσαι στη μουσική της . Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν τελείωσει μαζί σου , κάτι πάντα έχει καταφέρει να αλλάξει μέσα σου και δεν είσαι πια ο ίδιος!
January 27, 2013
Η κα Βαμβουνάκη, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής, που αγγίζει κομμάτια της ψυχής του καθενός μας.....
July 7, 2014
Αυτό το βιβλίο έχει σημαδέψει πολλούς, στην εποχή του ήταν best-seller, ας μη συζητήσουμε τι είναι best-seller σήμερα!!!
November 30, 2015
Στην πραγματικότητα δεν το διάβασα όλο γιατί βαρέθηκα απίστευτα. Πολύ ωραία γραφή αλλά πολύ μελό για τα γούστα μου.
October 4, 2021
Έντονα λυρικό, σαν ποίημα (μερικές προτάσεις ομοιοκαταληκτουν μεταξύ τούς), γεμάτο παρομοιωσεις και κυρίως αντιθέσεις, σου δίνει την αίσθηση ότι αποτυπώνει ακριβώς το νιώθει κάποιος όταν τελειώνει ένας μεγάλος έρωτας. Τις φάσεις που περνάει, πως έβλεπε τα πράγματα, πως τα βλέπει τώρα, τις παραδοχές, τις εξομολογήσεις, τα μπρος πίσω, το βαθύ πόνο.
Είναι κάτι όμως που με εξέπληξε πολύ.
Σε δύο σημεία αναφέρεται η σκέψη του " θα σε σκοτώσω και μετά θα σκοτωθώ"
Πολύ επίκαιρο και πολύ τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς τη κατάσταση με τις δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους το τελευταίο καιρό.
Θα το ξαναπώ. Τρομακτικό.
Είναι κάτι όμως που με εξέπληξε πολύ.
Σε δύο σημεία αναφέρεται η σκέψη του " θα σε σκοτώσω και μετά θα σκοτωθώ"
Πολύ επίκαιρο και πολύ τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς τη κατάσταση με τις δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους το τελευταίο καιρό.
Θα το ξαναπώ. Τρομακτικό.
October 28, 2022
Υπέροχο ✨✨✨✨✨
September 6, 2022
[...]Αυτό που εσωτερικά μου συμβαίνει πιάνει τόπο στο δέρμα μου με τα χρόνια και χτίζει την έκφρασή μου. Γι΄αυτό οι πιο πολλοί μεγαλώνοντας ασχημίζουμε. Η δειλία, η στέρηση, η σκληρότητα, η φιλοδοξία, η μειονεξία σμιλεύουν άσχημα χαρακτηριστικά.[...]
May 16, 2014
4 αστέρια για τις μέρες που πέρασα στο ερημονήσι... Μπήκα στο βιβλίο με όλες μου τις αισθήσεις!
January 5, 2019
Ένα αρκετά καλό βιβλίο γεμάτο συναισθηματα. θα έβαζα τρια αστερια αλλά το τέλος ήταν αυτό που το έκανε καλύτερο. μια ιστορία αγάπης, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και την μοναξιά μας
April 12, 2023
Απίστευτο βιβλίο. Περιγράφει τον μονόπλευρο έρωτα πολύ ωμά.. Έντονες εικόνες και συναισθήματα καθ όλη την διάρκεια.
February 20, 2021
Μου φάνηκε δακρύβρεχτο και υπερβολικό, συν του ότι δεν είναι και του στυλ μου τέτοια βιβλία.
Τα πρώτα κεφάλαια διαβάζονται κάπως πιο εύκολα, μετά όμως γίνεται κουραστικό και μονότονο. Πολλές φορές έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ο αφηγητής είναι άντρας και όχι γυναίκα όπως αυθόρμητα μου δημιουργούνταν η εντύπωση. Παρότι μικρό σε μέγεθος βιβλίο, δυσκολεύτηκα να το τελειώσω.
Η γραφή της Βαμβουνάκη είναι βέβαια ποιητική και ρέει ανεμπόδιστα. Υπάρχουν μερικά αποσπάσματα πολύ όμορφα μέσα στο μυθιστόρημα αλλά και κάποια άλλα που σου προκαλούν έντονη αμηχανία έως και απέχθεια. Ο επίλογος μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως αυτό να φτάνει για να ανατρέψει την συνολική εικόνα.
Τα πρώτα κεφάλαια διαβάζονται κάπως πιο εύκολα, μετά όμως γίνεται κουραστικό και μονότονο. Πολλές φορές έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ο αφηγητής είναι άντρας και όχι γυναίκα όπως αυθόρμητα μου δημιουργούνταν η εντύπωση. Παρότι μικρό σε μέγεθος βιβλίο, δυσκολεύτηκα να το τελειώσω.
Η γραφή της Βαμβουνάκη είναι βέβαια ποιητική και ρέει ανεμπόδιστα. Υπάρχουν μερικά αποσπάσματα πολύ όμορφα μέσα στο μυθιστόρημα αλλά και κάποια άλλα που σου προκαλούν έντονη αμηχανία έως και απέχθεια. Ο επίλογος μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως αυτό να φτάνει για να ανατρέψει την συνολική εικόνα.
April 14, 2020
Ένας άντρας απομονώνεται στην μεριά ενός νησιού και γράφει γράμματα στην πρώην αγαπημένη του. Με τον χαρακτηριστικο λόγο της, η Βαμβουνάκη μας περιγράφει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του ήρωα εισβαλλοντας στην ψυχολογία του.
July 21, 2022
📚 «Η μοναξιά είναι απο χώμα» της Μάρως Βαμβουνάκη απο τις @psichogiosbooks
Είναι η δεύτερη φορά που ξεκινάω αυτό το βιβλίο. Την πρώτη δεν τα κατάφερα να το διαβάσω και το άφησα για κάποια άλλη στιγμή. Αυτή τη φορά τα πήγα καλύτερα αλλά και πάλι με κούρασε πολύ. (Μην πέσετε να με φάτε please 🫣) Μάλλον δεν είναι του γούστου μου.
Είναι η δεύτερη φορά που ξεκινάω αυτό το βιβλίο. Την πρώτη δεν τα κατάφερα να το διαβάσω και το άφησα για κάποια άλλη στιγμή. Αυτή τη φορά τα πήγα καλύτερα αλλά και πάλι με κούρασε πολύ. (Μην πέσετε να με φάτε please 🫣) Μάλλον δεν είναι του γούστου μου.
April 21, 2023
Δεν πρόκειται για ρομαντικό ανάγνωσμα. Είναι τόση η συντριβή του ήρωά μας και τόσο υποφέρει από αυτό που ο ίδιος προκαλεί στον εαυτό του, που δεν σου αφήνει περιθώρια για τέτοιους χαρακτηρισμούς. Βιβλίο που ξεδιπλώνει συναισθήματα, που αναδεικνύει τον ανθρώπινο πόνο. Το συνιστώ.
September 9, 2021
Πόσο πιο βαθιά μέσα στην ψυχή σου να σε προκαλέσει να ψάξεις ένα βιβλίο;
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.