What do you think?
Rate this book
Rituals
Inni knew that life was chaotic. He knew that there were two ways to live it. As he did, with indolence and lethargy, a dilettante drifting along. Or as Arnold and Philip did, each in his different way creating a personal system of ritual and control to keep the emptiness of the universe at bay.
145 pages, Paperback
First published January 1, 1980
98 people are currently reading
3,945 people want to read
About the author
Cees Nooteboom
241books412followersCees Nooteboom (born Cornelis Johannes Jacobus Maria Nooteboom, 31 July 1933, in the Hague) is a Dutch author. He has won the Prijs der Nederlandse Letteren, the P.C. Hooft Award, the Pegasus Prize, the Ferdinand Bordewijk Prijs for Rituelen, the Austrian State Prize for European Literature and the Constantijn Huygens Prize, and has frequently been mentioned as a candidate for the Nobel Prize in literature.
His works include Rituelen (Rituals, 1980); Een lied van schijn en wezen (A Song of Truth and Semblance, 1981); Berlijnse notities (Berlin Notes, 1990); Het volgende verhaal (The Following Story, 1991); Allerzielen (All Souls' Day, 1998) and Paradijs verloren (Paradise Lost, 2004). (Het volgende verhaal won him the Aristeion Prize in 1993.) In 2005 he published "De slapende goden | Sueños y otras mentiras", with lithographs by Jürgen Partenheimer.
His works include Rituelen (Rituals, 1980); Een lied van schijn en wezen (A Song of Truth and Semblance, 1981); Berlijnse notities (Berlin Notes, 1990); Het volgende verhaal (The Following Story, 1991); Allerzielen (All Souls' Day, 1998) and Paradijs verloren (Paradise Lost, 2004). (Het volgende verhaal won him the Aristeion Prize in 1993.) In 2005 he published "De slapende goden | Sueños y otras mentiras", with lithographs by Jürgen Partenheimer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 315 reviews
December 8, 2024
Rituals of religion… Rituals of love… Rites of madness…
Orphaned and abandoned Inni Wintrop is unexpectedly visited by his odd aunt and the process of this strange acquaintance suddenly becomes his rite of passage…
Inni learns to earn good money… He now knows many influential and useful people… And now he is sophisticated in the ways of the world…
We grow older and get used to everything and to us rituals become hardly distinguishable from routine.
“All Wintrops are mad, wicked, vain, they lack discipline, they live in confusion, they are constantly getting divorced. They treat their wives like cattle and yet these women remain in love with them, they are on the wrong side in the war or they make money out of it, they are crafty in business, but they gamble their money away or throw it in the air, and they’ll sell one another for a few pence. Did you ever know your father?”
Orphaned and abandoned Inni Wintrop is unexpectedly visited by his odd aunt and the process of this strange acquaintance suddenly becomes his rite of passage…
…his whole life would revolve around women. He would seek this again and again among passersby, friends, whores, and strangers. Women were the rulers of the world, simply because they held him under their command.
Inni learns to earn good money… He now knows many influential and useful people… And now he is sophisticated in the ways of the world…
He now lived alone and intended to keep it that way. The years passed, but even this was noticeable only in photographs. He bought and sold things, was not addicted to drugs, smoked less than one packet of Egyptian cigarettes a day, and drank neither more nor less than most of his friends.
We grow older and get used to everything and to us rituals become hardly distinguishable from routine.
February 13, 2024
* Do not read this book if you are feeling sad, lonely and depressed.
We live in a vision of hell, and we have actually got used to it.
He lives in two worlds; the world of the living and the world of the dead. Oftentimes he mistakes one for the other. He describes himself as ‘a hole’, ‘an absence’, a ‘nonexistent’. Life is happening and he lets it happen, nonchalantly; dispassionately.
Inni Wintrop was one of those people who drag the time they have spent on earth behind them like an amorphous mass.
The book begins in 1963, by Inni’s unsuccessful suicide and subsequently takes us on a journey to the past, to 1953, when he meets Arnold Taads, and later to 1973, and his encounter with Arnold’s son, Philip Taads.
He was not free from arrogance or from melancholy; he was articulate but clearly without ambition; and he was doubtlessly lazy, intelligent, mocking, and constantly observing.
This is a story of contrasts. A story about Inni, a Catholic who doesn’t believe in God and hates religion. Arnold, the erstwhile ski champion, who has become antisocial and a recluse and Philip, the distant and unsociable, who has never met his father.
There were days, thought Inni Wintrop, when it seemed as if a recurrent, fairly absurd phenomenon were trying to prove that the world is an absurdity that can best be approached with nonchalance, because life would otherwise become unbearable.
Three different men; each with his precise approach to life; each with his perspective on death and each with his specific rituals and habits, would meet and each in his own way, would leave a mark on the other two.
How strange, thought Inni, that memories are your only certainty. Anyone tampering with them is seen as an intruder. He was being forced to descend into the past, God knows, maybe to reconsider it…all kinds of doors were being opened that would have been better left closed. What lay behind them had been properly filed, and that sufficed. One aspect of growing older is the refusal to admit new memories.
We live in a vision of hell, and we have actually got used to it.
He lives in two worlds; the world of the living and the world of the dead. Oftentimes he mistakes one for the other. He describes himself as ‘a hole’, ‘an absence’, a ‘nonexistent’. Life is happening and he lets it happen, nonchalantly; dispassionately.
Inni Wintrop was one of those people who drag the time they have spent on earth behind them like an amorphous mass.
The book begins in 1963, by Inni’s unsuccessful suicide and subsequently takes us on a journey to the past, to 1953, when he meets Arnold Taads, and later to 1973, and his encounter with Arnold’s son, Philip Taads.
He was not free from arrogance or from melancholy; he was articulate but clearly without ambition; and he was doubtlessly lazy, intelligent, mocking, and constantly observing.
This is a story of contrasts. A story about Inni, a Catholic who doesn’t believe in God and hates religion. Arnold, the erstwhile ski champion, who has become antisocial and a recluse and Philip, the distant and unsociable, who has never met his father.
There were days, thought Inni Wintrop, when it seemed as if a recurrent, fairly absurd phenomenon were trying to prove that the world is an absurdity that can best be approached with nonchalance, because life would otherwise become unbearable.
Three different men; each with his precise approach to life; each with his perspective on death and each with his specific rituals and habits, would meet and each in his own way, would leave a mark on the other two.
How strange, thought Inni, that memories are your only certainty. Anyone tampering with them is seen as an intruder. He was being forced to descend into the past, God knows, maybe to reconsider it…all kinds of doors were being opened that would have been better left closed. What lay behind them had been properly filed, and that sufficed. One aspect of growing older is the refusal to admit new memories.
June 3, 2023
Ich habe "Rituale" zum ersten Mal 1993 nach der hymnischen Besprechung im "Literarischen Quartett" im selben Jahr gelesen. Damals war ich sehr begeistert. So dachte ich, nach dreißig Jahren ist es Zeit, erneut zu dem Roman zu greifen. Ich kann sagen, dass das Buch sehr gut gealtert ist. Es hat mir bei der zweiten Lektüre fast noch besser gefallen.
Das Buch besteht aus drei Teilen, die in den Jahren 1963, 1953 und 1973 in Amsterdam spielen. Im Zentrum steht Inni Wintrop, der im ersten Teil einen Selbstmordversuch überlebt. Zehn Jahre vorher lernt er Arnold Taads kennen, der 1960 offiziell bei einem Skiunfall, der vermutlich ein Selbstmord war, stirbt. Im dritten Teil trifft Inni schließlich auf Philip Taads. Dieser ist der Sohn von Arnold Taads. Er hat seinen Vater jedoch nie kennen gelernt. Er ertränkt sich in einer Gracht.
Es geht, wie der Titel sagt, um Rituale, die den Charakteren helfen, ihrem aus ihrer Sicht sinnlosem Leben Struktur zu geben. Häufig gibt es hierbei religiöse Verbindungen. Arnold lebt fast wie ein Mönch. Philip hat eine starke Affinität zum Zen-Buddhismus und im speziellem zum Tee-Ritual. Das klingt alles etwas düster und abgehoben, fast schon esoterisch. Aufgrund der Sprache, mit der es Nooteboom gelingt, eine Verbindung zum "normalen" Leben herzustellen, liest es sich aber nicht so. Sicher, ein handlungsgetriebener Roman ist "Rituale" nicht. Aber er ist dennoch unterhaltsam und anregend zugleich. Zurecht ein Klassiker der europäischen Literatur.
Das Buch besteht aus drei Teilen, die in den Jahren 1963, 1953 und 1973 in Amsterdam spielen. Im Zentrum steht Inni Wintrop, der im ersten Teil einen Selbstmordversuch überlebt. Zehn Jahre vorher lernt er Arnold Taads kennen, der 1960 offiziell bei einem Skiunfall, der vermutlich ein Selbstmord war, stirbt. Im dritten Teil trifft Inni schließlich auf Philip Taads. Dieser ist der Sohn von Arnold Taads. Er hat seinen Vater jedoch nie kennen gelernt. Er ertränkt sich in einer Gracht.
Es geht, wie der Titel sagt, um Rituale, die den Charakteren helfen, ihrem aus ihrer Sicht sinnlosem Leben Struktur zu geben. Häufig gibt es hierbei religiöse Verbindungen. Arnold lebt fast wie ein Mönch. Philip hat eine starke Affinität zum Zen-Buddhismus und im speziellem zum Tee-Ritual. Das klingt alles etwas düster und abgehoben, fast schon esoterisch. Aufgrund der Sprache, mit der es Nooteboom gelingt, eine Verbindung zum "normalen" Leben herzustellen, liest es sich aber nicht so. Sicher, ein handlungsgetriebener Roman ist "Rituale" nicht. Aber er ist dennoch unterhaltsam und anregend zugleich. Zurecht ein Klassiker der europäischen Literatur.
November 12, 2024
To me 'Rituals' is the best Nooteboom I've read so far. Compared to his early work this is a return to realism, but still with touches of alienation and absurdity (in line with Sartre and other existentialists). The starting point is not really uplifting: a failed attempt by protagonist Inni Wintrop to commit suicide. In the next parts we go back in time and see how he is confronted with different characters who try to give the absurdity of life some sense: Father Romuald through Catholic rituals, Arnold Taads through an extremely orderly way of life, aunt Therese through a Burgundian life style and Philip Taads through eastern asceticism.
With his scepticism Inni Wintrop can see through the reductionism of the others and reject their choice. He eventually seems to accept the world and the limitations of the human condition. But is this a lasting attitude? 'Rituals' is vintage Nooteboom, with a clear philosophical and existentialist focus. Rating 3.5 stars.
With his scepticism Inni Wintrop can see through the reductionism of the others and reject their choice. He eventually seems to accept the world and the limitations of the human condition. But is this a lasting attitude? 'Rituals' is vintage Nooteboom, with a clear philosophical and existentialist focus. Rating 3.5 stars.
July 10, 2022
داستان در سه دورهی زمانی به زندگی اینی میپردازد. اول روزهای پایانی او با همسرش و یک خودکشی ناموفق و در فصلهای بعدی مرور رابطهی او با یک پدر و پسر. یکی از نشانههای داستان عالی برای من این است که میخواهم هر چه زودتر تمامش کنم و رها شوم. تشریفات حال و هوای خواندن کوندرا را داشت. داستانهایی با اتفاقات محدود اما بینهایت عمیق و پرحرف. و مانند کوندراخوانی سخت و جانفرسا. درک و برداشت خاص نوتبوم از اهمیت انتخابها و مسئولیت انسان{همانطور که در داستان بارها نامشان آمده تشریفات نگاه ویژهای به اگزیستانسیالیسم و خصوصا سارتر دارد} داستان را ویژهتر کرده است. بعد از فصل اول و خودکشی اینی به گذشته بازمیگردیم. با افکار و جوانی او بیشتر آشنا میشویم و به یاد میآوریم انتخابهای گذشته غیرقابل محو شدند و با ما خواهند ماند. خودکشی امروز را میتوان در تکتک لحظات گذشته ببینیم. فصل سوم اما بعد از خودکشی است. بعد از رسیدن به لبهی مرگ. فصل سوم بعد از لحظات پر هیجان دو فصل قبل و جداییها و مرگها با نگاهی به گذشته{انگار حال شخصیت ارزش گذشته را فهمیده است} و رسیدن به اهمیت سکون و تمرکز با آداب چایخواری شرقی عجز اینی از درک جهان را یادآوری میکند. اینی چهل ساله بالاخره میفهمد که حتی در اوج پوچی نسبت به خود هم باید برای اعمال خود مسئولیت قایل بود. اینی ناامید در فصل اول که میخواهد جانش را بگیرد، اینی سرگردان و گرفتار در بیست سالگی حال بعد از نگاهی عمیقتر به گذشته و جهان از سرگردانی رهایی یافته. فصل سوم یا در مغازههی عتیقهفروشی میگذرد یا در مراسم باستانی چای خواری. تغییر زبان و فرم روایت بر اساس حالات اینی در سه فصل شگفتانگیز است. ترجمهی خانم زندی هم عالی است
September 24, 2017
Ben sola e ben nuda, senza miraggio, porta la sua anima Noteboom, ma il peso è indubbiamente notevole, e il risultato è un’insensatezza dura e crudele.
I rituali del titolo - le religioni, la meditazione, le ricerche interiori, l’ascesi, qualunque filosofia di vita, persino il sesso occasionale per dimenticare la paura della morte - sono proprio quello che gli uomini mettono in atto per sopravvivere alla solitudine e alla mancanza di senso, ma quel che l’autore vuole dirci è che sono poca cosa. Sì, la risposta è dentro di te, peccato che sia sbagliata.
La scrittura di Noteboom è affascinante e misteriosa, sibillina a volte, ammantata di un senso di malinconia che ha in sé qualcosa di terribile, ineluttabile, crudele - qualcosa che si intuisce soltanto, che rimane come fastidiosamente appiccicato addosso durante la lettura, tipo quando si pesta una gomma da masticare, qualcosa di sgradevole che lì per lì non capisci, ma che non va più via. Una scrittura che lascia dentro un senso di morte.
Difatti mentre leggevo mi dicevo: non mi piace, e poi di che parla questo libro, che non si capisce niente?
Ora che l’ho finito mi è arrivato tutto insieme e lo trovo potente. Bello non so, ma terribile e potente.
I rituali del titolo - le religioni, la meditazione, le ricerche interiori, l’ascesi, qualunque filosofia di vita, persino il sesso occasionale per dimenticare la paura della morte - sono proprio quello che gli uomini mettono in atto per sopravvivere alla solitudine e alla mancanza di senso, ma quel che l’autore vuole dirci è che sono poca cosa. Sì, la risposta è dentro di te, peccato che sia sbagliata.
La scrittura di Noteboom è affascinante e misteriosa, sibillina a volte, ammantata di un senso di malinconia che ha in sé qualcosa di terribile, ineluttabile, crudele - qualcosa che si intuisce soltanto, che rimane come fastidiosamente appiccicato addosso durante la lettura, tipo quando si pesta una gomma da masticare, qualcosa di sgradevole che lì per lì non capisci, ma che non va più via. Una scrittura che lascia dentro un senso di morte.
Difatti mentre leggevo mi dicevo: non mi piace, e poi di che parla questo libro, che non si capisce niente?
Ora che l’ho finito mi è arrivato tutto insieme e lo trovo potente. Bello non so, ma terribile e potente.
May 1, 2025
This is a brilliant philosophical novel in which the author explores the themes that are extremely relevant for the modern atomized societies.
Is there a sense in existence? Is there God? Do we even need Him? Why are we lonely in spite of interacting with others like us? Is our life based on some kind of order or chaos? Do we try to escape the chaos and fear of death by giving our life some structure - fill our everyday lives with all kinds of rituals? Do the rituals help to overcome the existential dread?
With his crisp, elegant and ironic prose Nooteboom captures the narrator Inni Wintrop's reality and his attempts to keep going in spite of the permanent existential crisis.
P.S. 'Rituals' is the probably the first book by a Dutch author I have read.
'He was a man who had tried to give himself a shape, but the shape had crumbled.'
-------------------------------------------------------------------------
'There is no god, only habit.'
-------------------------------------------------------------------------
'Loneliness is the one certainty you can take to the grave.'
-------------------------------------------------------------------------
'Rituals are the scaffolding we build to stop the sky from falling in.'
-------------------------------------------------------------------------
'Every day the same, yet every day slightly more hollow.'
-------------------------------------------------------------------------
'There is a peace in repetition, a kind of small death that spares you the larger one.'
-------------------------------------------------------------------------
'To be modern is to live without anchors, but also without weight.'
-------------------------------------------------------------------------
'He had tried to connect, but conversation was just noise between two silences.'
Is there a sense in existence? Is there God? Do we even need Him? Why are we lonely in spite of interacting with others like us? Is our life based on some kind of order or chaos? Do we try to escape the chaos and fear of death by giving our life some structure - fill our everyday lives with all kinds of rituals? Do the rituals help to overcome the existential dread?
With his crisp, elegant and ironic prose Nooteboom captures the narrator Inni Wintrop's reality and his attempts to keep going in spite of the permanent existential crisis.
P.S. 'Rituals' is the probably the first book by a Dutch author I have read.
'He was a man who had tried to give himself a shape, but the shape had crumbled.'
-------------------------------------------------------------------------
'There is no god, only habit.'
-------------------------------------------------------------------------
'Loneliness is the one certainty you can take to the grave.'
-------------------------------------------------------------------------
'Rituals are the scaffolding we build to stop the sky from falling in.'
-------------------------------------------------------------------------
'Every day the same, yet every day slightly more hollow.'
-------------------------------------------------------------------------
'There is a peace in repetition, a kind of small death that spares you the larger one.'
-------------------------------------------------------------------------
'To be modern is to live without anchors, but also without weight.'
-------------------------------------------------------------------------
'He had tried to connect, but conversation was just noise between two silences.'
August 12, 2024
Rituelen is een roman over leven, liefde en de dood en in de 20e eeuw verdwijnende riten die in verschillende culturen en geloven daarbij horen. Of dat nu gaat om het katholieke geloof, of die van oosterse filosofieën. De zakelijkheid als nieuwe godsdienst wordt niet ontzien, zo blijkt al uit de briljante openingszin: “Op de dag dat Inni Wintrop zelfmoord pleegde stonden de aandelen Phillips 149,60”. Nooteboom dwingt de lezer tot een zelf nadenken en keuzen maken in het morele kompas waarop wij in onze tijd varen: dogmatiek versus pragmatisme en welke rituelen we bij leven, liefde en dood hanteren.
Aanvankelijk laat het boek zich lastig lezen door de lange zinnen met meerdere lagen en een lang getob door de protagonist met het leven, de liefde en de dood. Dat verdwijnt in de loop van het verhaal naar de achtergrond en dan wordt het spannender. Drie levens zijn ineen geweven door een verhalenverteller die van het drinken van een eerste glas whisky een initiatieritueel weet te maken. En met prachtige zinnen als: “Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil” (pg 17) is dit boek een genot om te lezen.
Tot slot is dit een mooie uitgave met een deels verklarende inleiding en als uitleiding wat onleesbare fotokopieën van het originele manuscript en foto’s van covers van verschillende uitgaven.
Aanvankelijk laat het boek zich lastig lezen door de lange zinnen met meerdere lagen en een lang getob door de protagonist met het leven, de liefde en de dood. Dat verdwijnt in de loop van het verhaal naar de achtergrond en dan wordt het spannender. Drie levens zijn ineen geweven door een verhalenverteller die van het drinken van een eerste glas whisky een initiatieritueel weet te maken. En met prachtige zinnen als: “Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil” (pg 17) is dit boek een genot om te lezen.
Tot slot is dit een mooie uitgave met een deels verklarende inleiding en als uitleiding wat onleesbare fotokopieën van het originele manuscript en foto’s van covers van verschillende uitgaven.
November 19, 2012
Man is a sad mammal that combs its hair.
March 26, 2014
Almost immediately I entered a world not of my making and willingly allowed myself to engage the characters within the covers and become somewhat a friend to them. My personal allowances were not wasted, as good fortune greeted me at every turn the novel made. Cees Nooteboom begins this work with a bit of a disparaging look upon his main character, Inni Wintrop. Though Inni failed at his own suicide, his only marriage, and avoided a working career sufficiently respectable and typical of the times, he was instead vastly superior at dabbling. Because of a small but suitable allowance provided by his aunt in which to live quite modestly, Inni was free to enjoy his daily chance encounters with all sorts of eccentric and passionate individuals, and allow life to challenge and confuse others in order that Inni himself might be entertained and educated in countless ways.
Surprises happen almost on every other page and Nooteboom writes in a manner relaxed and conversational in tone. The novel was a joy to read and nothing in our realm of human nature was deemed off-limits to discussion and further inquiry. To list these delightful turns would take away some of the excitement in discovering them for yourselves as the novel progresses to its fateful end. Every character is easily imagined by the reader, and the enrichment in meeting new and enlightening people enriched my periods with them so much so that it was certainly painful to lose them in time to a sort of death that one cannot escape portending for oneself in the frame of a life hoped to be unanimously agreeable and worth living. I cannot encourage enough the reading of this fine little book for all who take life seriously, and for certain others of us who always seem to wish for more no matter the size of our serving.
October 20, 2023
Cees Nooteboom publiceerde ‘Rituelen’ in 1980. Met dit boek brak hij als schrijver internationaal door. De hoofdpersonen in deze roman zijn Inni Wintrop en Arnold en zijn zoon Philip Taads. De hoofdpersonen hebben ieder hun eigen rituelen. Inni met zijn Roomse opvoeding, waarvan hij afstand neemt, Arnold met zijn starre dagindeling en diens zoon met zijn hang naar oosterse mystiek. Het loopt met de hoofdpersonen niet goed af. Het eindigt in zelfdestructie en zelfmoord, ook van Inni. Inni is geboren in 1933, hetzelfde geboortejaar als dat van Cees Nooteboom. Ook in andere opzichten zijn er overeenkomsten tussen Inni en de auteur: het verleden in een kostschool, de afwezige vader, de culturele belangstelling. Waarom laat Nooteboom zijn alter ego zelfmoord plegen? Ik denk dat hij afscheid wilde nemen van zijn vroegere zelf om daarmee een weg te openen naar een nieuwe fase in zijn schrijversschap. In het boek spelen duiven en honden een belangrijke rol. Het begint al in de eerste zin: Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil. De duif is de aankondiging van een korte verhouding van Inni met een jonge vrouw. Ik heb het boek nu voor de tweede keer gelezen en ik heb ook ooit de film gezien. Het meest indrukwekkende vond ik de theeceremonie met Philip Taads en Inni Wintrop. Tegen het eind van de roman die bestaat uit flashbacks van 1953, 1963 en 1973 kom je weer terug in de actuele tijd, de dag dat Inni Wintrop zelfmoord pleegde. De beginzin luidt: Op de dag dat Inni Wintrop zelfmoord pleegde stonden de aandelen Philips 149.60. De slotkoers van Amsterdamse Bank was 375 geweest en Scheepvaartunie was gezakt naar 141,50. Ik neem aan dat op een dag eind jaren zeventig de beurskoersen zo luidden. Zo dringt de actualiteit de roman binnen.Het blijft zeker een intrigerend boek.
June 2, 2023
ძაან ახლოს მოვიდა ეს წიგნი ჩემთან და დიდი ალბათობით, იმანაც იქონია გავლენა, რომ უჩვეულოდ ჰგავს "ამელის" ატმოსფეროს თავისი მელანქოლიური და მარტოსული გმირებით. უნატიფესი, იდეალურთან მიახლოებული, ზომიერი სევდით, ზომიერი იუმორით, ზომიერი ირონიითა და ბევრი ალუზიით აწყობილი რომანია, კორძაიას თარგმანიც აკვდება. ერთ-ერთი ყველაზე დაუფასებელი წიგნია, რაც კი გვითარგმნია, მაგრამ გასაგებია ეგეც, არაა მასაზე გათვლილი წიგნი.
November 18, 2023
Ein Buch über die existenzialistische Botschaft, dass das Leben keinen vorgegebenen Sinn hat und der Mensch dazu verdammt ist, leidvoll sein wahres selbst zu finden. Angesichts der Figuren und ihrem Schicksal habe ich das Buch als eine Kritik dieser Botschaft gelesen, und als solches fand ich es anregend. Der Held Inni Wintrop ist eigentlich nur der Erzähler, der den zwei Hauptfiguren, einen Vater und seinen Sohn, in verschiedenen Jahrezehnten einzeln unabhängig begegenet und diese betrachtet. Die beiden versuchen, ihrem als sinnlos empfundenen Leben durch Rituale eine Form zu geben - und scheitern schließlich daran. Hat mir gefallen. Ein Stern Abzug für die manchmal unnötig sprunghafte Erzählweise.
March 12, 2019
«این ویژگی زمان است که پس از گذشتن، به شکل کلافی در همگوریده، یا مادهای جامد و یکپارچه، یا غذایی که همیشه فقط یک بو و یک طعم از آن احساس میشود به نظر میرسد!»
تشریفات- سیس نوتیوم
یکبار کلیپی میدیدم از خوانندهای اهل ترکیه(امره یوجلن) که نشسته بود و تحریرهای همایون شجریان را در تصنیف «با من صنما» تجزیه و تحلیل میکرد. این تفاوتها و شباهتهای موسیقی ایرانی با موسیقیای که یوجلن در ترکیه سراغ داشت، او را به وجد آورده بود. در همان لحظاتی که یوجلن با تحریرهای همایون بالا و پایین میپرید، در ستایش موسیقی ایرانی و موسیقی سنتی ایران گفت: «نمیفهمم! چطور ممکن است. ایران دقیقاً همسایه ماست و من تا امروز این خواننده را نمیشناختم. اصلاً موسیقی ایران را نمیشناختم و برای من موسیقی فقط موسیقی ترکیه بود. چقدر دنیای ما خوانندهها کوچک است. چطور موسیقی دیگر کشورها را نمیشناسیم و نمیشنویم!»
کتاب «تشریفات-سیس نوتیوم« برای نخستین مواجهۀ من با نویسندهای اهل کشور هلند مشابه همین حیرتزدگی یوجلن ترک بود از تحریرهای همایون شجریان. من هم در لحظه از این فرم داستانی، از خردهروایتها و نوع شخصیتپردازی نویسندۀ داستان شگفتزده بودم و به این فکر میکردم که چطور ادبیات برای من فقط ادبیات داخل است و کمتر از نویسندههای دیگر کشورها خواندهام. چطور وقتی اسم رمان خارجی میآید فقط ذهنم میرود سراغ اشمیت، میرود سراغ اورول، چخوف، وولف، مارکز و نهایتاً چند نویسندۀ محدود دیگر.
کتاب را که دست گرفتم تصور میکردم نهایتاً یک روزه تمامش کنم و با اینکه یک دوست خوب پیشنهادش داده بود، فکر نمیکردم از خواندنش تا این حد لذّت ببرم. (البته که یک روزه تمام نشد! و بیشتر از حد انتظارم هم از آن لذت بردم.) فرم روایت داستان، شخصیتها و چگونگی روبرو شدن نویسنده با شخصیتهای کتاب از جمله نقطه قوتهای کتاب بود. کتاب از سه بخش تشکیل شده بود و کلانروایت آن داستان زندگی اینی وینتروپ بود. فقط نگاهی به این برگه برندۀ داستانی بکنید:
اینی وینتروپ نویسندهای است ناکام که ستون طالعبینی یک روزنامه را مینویسد. یک روز همینطور که سرگرم نوشتن طالعبینی روزنامه است به این فکر میکند که چرا باید طالعبینیها همیشه مثبت باشند؟ چرا باید در آنها از کلمههای امیدبخش استفاده کرد؟ و اینگونه میشود که برای ماه تول خودش یعنی برج اسد مینویسد: «همسرت تو را ترک میکند! و تو خودکشی میکنی!»
این تک جمله میشود روایتگر ادامۀ زندگی اینی و داستان. همسرش، زیتا که یک مدل عکاسی است او را ترک میکند و ادامۀ داستان کشمکشهای درونی انسانی است که دارد به خودکشی فکر میکند. چراکه در ستون طالع بینی ماه تولدش در روزنامهای نوشته شده پس از ترک همسرت تو خودکشی میکنی!
«داستان بعدی» و «در محقل شاعران مرده» (با فیلم یا کتاب انجمن شاعران مرده نوشتۀ کلاین بام اشتباه نشود!) دو کتاب دیگر نوتیوم است که دوست دارم سر فرصت بنشینم و بخوانم.
تشریفات- سیس نوتیوم
یکبار کلیپی میدیدم از خوانندهای اهل ترکیه(امره یوجلن) که نشسته بود و تحریرهای همایون شجریان را در تصنیف «با من صنما» تجزیه و تحلیل میکرد. این تفاوتها و شباهتهای موسیقی ایرانی با موسیقیای که یوجلن در ترکیه سراغ داشت، او را به وجد آورده بود. در همان لحظاتی که یوجلن با تحریرهای همایون بالا و پایین میپرید، در ستایش موسیقی ایرانی و موسیقی سنتی ایران گفت: «نمیفهمم! چطور ممکن است. ایران دقیقاً همسایه ماست و من تا امروز این خواننده را نمیشناختم. اصلاً موسیقی ایران را نمیشناختم و برای من موسیقی فقط موسیقی ترکیه بود. چقدر دنیای ما خوانندهها کوچک است. چطور موسیقی دیگر کشورها را نمیشناسیم و نمیشنویم!»
کتاب «تشریفات-سیس نوتیوم« برای نخستین مواجهۀ من با نویسندهای اهل کشور هلند مشابه همین حیرتزدگی یوجلن ترک بود از تحریرهای همایون شجریان. من هم در لحظه از این فرم داستانی، از خردهروایتها و نوع شخصیتپردازی نویسندۀ داستان شگفتزده بودم و به این فکر میکردم که چطور ادبیات برای من فقط ادبیات داخل است و کمتر از نویسندههای دیگر کشورها خواندهام. چطور وقتی اسم رمان خارجی میآید فقط ذهنم میرود سراغ اشمیت، میرود سراغ اورول، چخوف، وولف، مارکز و نهایتاً چند نویسندۀ محدود دیگر.
کتاب را که دست گرفتم تصور میکردم نهایتاً یک روزه تمامش کنم و با اینکه یک دوست خوب پیشنهادش داده بود، فکر نمیکردم از خواندنش تا این حد لذّت ببرم. (البته که یک روزه تمام نشد! و بیشتر از حد انتظارم هم از آن لذت بردم.) فرم روایت داستان، شخصیتها و چگونگی روبرو شدن نویسنده با شخصیتهای کتاب از جمله نقطه قوتهای کتاب بود. کتاب از سه بخش تشکیل شده بود و کلانروایت آن داستان زندگی اینی وینتروپ بود. فقط نگاهی به این برگه برندۀ داستانی بکنید:
اینی وینتروپ نویسندهای است ناکام که ستون طالعبینی یک روزنامه را مینویسد. یک روز همینطور که سرگرم نوشتن طالعبینی روزنامه است به این فکر میکند که چرا باید طالعبینیها همیشه مثبت باشند؟ چرا باید در آنها از کلمههای امیدبخش استفاده کرد؟ و اینگونه میشود که برای ماه تول خودش یعنی برج اسد مینویسد: «همسرت تو را ترک میکند! و تو خودکشی میکنی!»
این تک جمله میشود روایتگر ادامۀ زندگی اینی و داستان. همسرش، زیتا که یک مدل عکاسی است او را ترک میکند و ادامۀ داستان کشمکشهای درونی انسانی است که دارد به خودکشی فکر میکند. چراکه در ستون طالع بینی ماه تولدش در روزنامهای نوشته شده پس از ترک همسرت تو خودکشی میکنی!
«داستان بعدی» و «در محقل شاعران مرده» (با فیلم یا کتاب انجمن شاعران مرده نوشتۀ کلاین بام اشتباه نشود!) دو کتاب دیگر نوتیوم است که دوست دارم سر فرصت بنشینم و بخوانم.
May 24, 2023
_
این ویژگی زمان است که پس از گذشتن، به شکل کلافی در همگوریده، یا مادهای جامد و یکپارچه، یا غذایی که همیشه فقط یک بو و یک طعم از آن احساس میشود به نظر میرسد.
_
اگر چیزی بود که می تواتست مرگ را، کوری را، سرطان را درمان کند، همین بستر بود و بس.
_
تشریفات رمانی است شامل سه بخش که سه حادثه زندگی «اینی وینتروپ» را توصیف میکند، بخش نخست که کوتاهترین بخش نیز است، توصیف ازدواج اینی وینتروپ با زیتا دختری اهل نامیبیا که مدل عکاسی است. این ازدواج پس از شش سال با ناکامی مواجه میشود و اینی را تا مرز خودکشی میکشاند. بخش دوم و سوم کتاب شرح آشنایی قهرمان داستان با پدر و پسری است که با مجموعه عقاید عجیب و منحصر به فردشان اینی وینتروپ را تحت تأثیر قرار میدهند، اما در نهایت تنها میتوانند نگاه قهرمان داستان را اندکی نسبت به زندگی تعدیل ببخشند. اینی وینتروپ از جزمیت بیزار است. از هرگونه دکترین فکری و عقیدتی که رنگ و بویی از ایدئولوژی بدهد سرپیچی میکند؛ در رمان زیبای «تشریفات» نبض تاریخ معاصرجهان میزند. بسیاری از حوادث دهههای 50، 60 و 70 میلادی، از جمله مسافرت انسان به ماه، کودتای 28 مرداد 32 در ایران، دوران ریاست جمهوری آیزنهاور و کنفرانس برمودا و بسیاری از حوادث تاریخی معاصر را به لایههایی پنهان و آشکار در رمان میبینیم و همچنین بحث و جدلهای اگزیستانسیالیستی شخصیتهای داستان و مکالمههای مذهبی، فلسفی و اخلاقی کتاب، از تشریفات رمانی کم نظیر و عمیق ساخته است.
این ویژگی زمان است که پس از گذشتن، به شکل کلافی در همگوریده، یا مادهای جامد و یکپارچه، یا غذایی که همیشه فقط یک بو و یک طعم از آن احساس میشود به نظر میرسد.
_
اگر چیزی بود که می تواتست مرگ را، کوری را، سرطان را درمان کند، همین بستر بود و بس.
_
تشریفات رمانی است شامل سه بخش که سه حادثه زندگی «اینی وینتروپ» را توصیف میکند، بخش نخست که کوتاهترین بخش نیز است، توصیف ازدواج اینی وینتروپ با زیتا دختری اهل نامیبیا که مدل عکاسی است. این ازدواج پس از شش سال با ناکامی مواجه میشود و اینی را تا مرز خودکشی میکشاند. بخش دوم و سوم کتاب شرح آشنایی قهرمان داستان با پدر و پسری است که با مجموعه عقاید عجیب و منحصر به فردشان اینی وینتروپ را تحت تأثیر قرار میدهند، اما در نهایت تنها میتوانند نگاه قهرمان داستان را اندکی نسبت به زندگی تعدیل ببخشند. اینی وینتروپ از جزمیت بیزار است. از هرگونه دکترین فکری و عقیدتی که رنگ و بویی از ایدئولوژی بدهد سرپیچی میکند؛ در رمان زیبای «تشریفات» نبض تاریخ معاصرجهان میزند. بسیاری از حوادث دهههای 50، 60 و 70 میلادی، از جمله مسافرت انسان به ماه، کودتای 28 مرداد 32 در ایران، دوران ریاست جمهوری آیزنهاور و کنفرانس برمودا و بسیاری از حوادث تاریخی معاصر را به لایههایی پنهان و آشکار در رمان میبینیم و همچنین بحث و جدلهای اگزیستانسیالیستی شخصیتهای داستان و مکالمههای مذهبی، فلسفی و اخلاقی کتاب، از تشریفات رمانی کم نظیر و عمیق ساخته است.
February 13, 2009
This book baffles me. Cees Nooteboom is a Dutch writer who is sometimes touted for the Noble Prize. I've read only one of his books before, "The Following Story," which I liked a great deal. "Rituals" is often considered to bebetter. But it did not engage me much, and I'm not sure that I really understood it. Here's a try. Amsterdam, the backdrop for this story in three parts, each separated from the other by about ten years, is a place of maximum freedom where one can wander aimlessly and do pretty much what one likes without serious social consequences. In the midst of such an unstructured world, one is tempted to move in exactly the opposite direction, constructing a life of rigid personalized rituals. Two characters in this novel have done just that. The first makes a fetish of schedules. The ostensibly meaningless hours are structured in the most structured fashion, so that life repeats in exactly the same pattern each day. The second organizes his entire existence around the Japanese tea ceremony. Perhaps Nooteboom is saying that the rejection of religion and social form, symbolized by Amsterdam, breeds a counter movement toward extreme organization and ritual. Okay, nifty. Now, maybe I can read something with a bit more of a plot! Sorry to be so anti-postmodernist.
May 24, 2022
Hate this with a passion. Behold a seagull. You shall now read 10 pages on how said seagull flies. Behold, a Japanese tea cup. You shall now read 10 pages on a tea cup and how much you and I want the tea cup. Oh also sex, because this is an Adult Book.
In an effort to express how life is structured and given sense through rituals, Nooteboom has managed to create the single most boring book I have ever read with the most extraordinary and extravagant sentences. Literally speaking, everything is probably a metaphor for everything, but when nothing makes sense, nothing is a metaphor for anything.
I must give the book credit however. It has managed to add one ritual to make my life make sense. I now ritually thank everything when opening a new book, because the book is not this book. That is probably a metaphor for something but it is too meta for me.
In an effort to express how life is structured and given sense through rituals, Nooteboom has managed to create the single most boring book I have ever read with the most extraordinary and extravagant sentences. Literally speaking, everything is probably a metaphor for everything, but when nothing makes sense, nothing is a metaphor for anything.
I must give the book credit however. It has managed to add one ritual to make my life make sense. I now ritually thank everything when opening a new book, because the book is not this book. That is probably a metaphor for something but it is too meta for me.
May 1, 2024
Fein geschliffene Miniaturen vom Pathos der Dinge. Der nachhallende Glaubensverlust verpufft aber zur narrativ leeren, fast hilflosen Geste.
Inhalt: 2/5 Sterne (Selbstmörder und andere Irren)
Form: 5/5 Sterne (treffsichere, rundende Sprache)
Komposition: 2/5 Sterne (ärgerliches philosophisches Trittbrettfahren)
Leseerlebnis: 2/5 Sterne (ermüdende Symbolik)
Zwischen Nootebooms zweitem Buch „“ und seinem dritten „Rituale“ liegen anderthalb Jahrzehnte, in denen er sich mit dem Stoff für „Rituale“ beschäftigte und sein Geld mit Reisebeschreibungen verdiente. Im Jahr 1980 war es dann soweit. Der dritte Roman erschien auf Niederländisch und verhalf Nooteboom rückblickend zum Durchbruch. „Rituale“ besitzt drei Teile und beginnt im Jahr 1963. Inni Wintrop, der Protagonist, wird von Zita, seiner Ehefrau, verlassen.
Inni, dem die Ausdrucksweise der modernen Poesie vertraut war, bezeichnete sich zu dieser Zeit gern als »ein Loch«, als einen Abwesenden, als jemanden, den es gar nicht gibt. […] Ein Loch, ein Chamäleon, jemand, in den man alles einsetzen konnte, ob Haltung oder Akzent, das war ihm völlig gleichgültig. Und Amsterdam bot alle Möglichkeiten für Mimikry. »Du lebst nicht«, hatte sein Freund, der Schriftsteller, einmal gesagt, »du läßt dich ablenken«, und Inni hatte das als Kompliment aufgefaßt.
Inni lebt vor sich hin, betrügt seine Frau, bis es diese nicht mehr aushält. Sie lässt sich für den Abschiedssex bezahlen und zieht dann flugs von dannen. Das kurze Anfangskapitel setzt so den Ton für die nächstfolgenden. Es geht um Sex, um Schuldgefühle, um Bedeutungs- und Sinnverlust in der Nachkriegsgesellschaft, in der sich die haltlos gewordenen Individuen mit Ritualen über Wasser zu halten versuchen, aber durch diese eher in eine Mechanik des Todesgetriebes hineingeraten:
Du kannst nicht auswählen, das ist immer Mangel an Format. Deshalb bist du ein Schacherer. Das ist einer, der alles schön findet. Dazu ist das Leben zu kurz. Man kann wirklich nur schön finden, wovon man etwas versteht. Wer nicht auswählt, wird im Morast zugrunde gehen. Schlamperei, Mangel an Aufmerksamkeit, von nichts wirklich Ahnung, die schlammige Seite des Dilettantismus. Die zweite Hälfte des zwanzigsten Jahrhunderts.
Nooteboom komponiert einen vielschichtigen, um religiöse Motive des Abendlandes und Japans konzentrierten Text, in denen zwischen Aktienkursen, kleinen Schäferstündchen die Figuren wie Zuschauer im eigenen Leben die Zeit verbringen und die Oblate des Abendmahles zum körperbejahten Lustfleck wird. Außer Sex nämlich rettet die Nooteboomschen Figuren in „Rituale“ nichts. Die Sprache, der Glaube, der Sinngehalt der Kommunikation verpufft zu leeren Gesten wie die Teezeremonie, wie das philosophische Gespräch, selbst wie der theologisch-didaktische Streit zwischen dem Atheisten und Kleriker. „Rituale“ als Roman zementiert eine Form des stoischen Verstummens:
Die ganze Zeremonie, wenn man das so nennen konnte, dauerte fünf Minuten. Dann hatte die Welt mit Philip Taads abgerechnet. Als sie ins Freie traten, rieselte der Tote wie grauer, nasser Schnee auf die Schultern ihrer Mäntel nieder. Das einzige, was fehlte, war eine Taube.
Die Taube symbolisiert den Heiligen Geist, die Zusammenkunft der Gläubigen, das Aufrechterhalten des Gedächtnisses, die Andacht, von der Nooteboom viel berichtet, aber nicht mehr viel hält. Drei Tauben sterben. Nur der Sex mit einer zwanzig Jahre jüngeren Frau tröstet. Je weiter der Roman voranschreitet, desto mehr schlägt die Symbolik einem die Trauer um den Glaubensverlust mit einem Balken ins Gesicht. Roh, unverarbeitet, allegorisiert-fragmentiert werden theologisch-philosophische Häppchen aufbereitet und wiedergekäut (bspw. das Skifahren aus Jean-Paul Sartres „“; Emil Ciorans „“), ohne dass die Figuren, die Mehrdimensionalität ihrer Handlungsweisen und Dialoge, diese semantische Last zu tragen vermögen.
Aufmerksam gelesen dreht sich der Text im Kreis, ohne sich zu schließen. Es handelt sich um eine Todesspirale der Aufgabe, die dann in „“ konsequent zu Ende gedacht und geschrieben wird. Stilistisch pointiert, atmosphärisch geschrieben enttäuscht Nootebooms Roman „Ritual“ am sich selbst aufgelasteten, assoziativ herbeizitiertem Tiefsinn. Er brilliert in der Beschreibung, wie es von einem Reiseschriftsteller zu erwarten ist, nicht in der Handlungsführung, denn Reisen besitzen keine Handlung. Sie sind die Abwesenheit derselben, das Aussitzen, Aussteigen. In der Beschreibung der Raku-Schale blitzt all das Können auf, das den Nooteboom als aufmerksamen Beobachter auszeichnet. Gäbe es diese literarische Verarbeitung der Ding-Metaphysik nicht, dem Pathos der Dinge, bliebe vom Text nichts als ein horror vacui.
Inhalt: 2/5 Sterne (Selbstmörder und andere Irren)
Form: 5/5 Sterne (treffsichere, rundende Sprache)
Komposition: 2/5 Sterne (ärgerliches philosophisches Trittbrettfahren)
Leseerlebnis: 2/5 Sterne (ermüdende Symbolik)
Zwischen Nootebooms zweitem Buch „“ und seinem dritten „Rituale“ liegen anderthalb Jahrzehnte, in denen er sich mit dem Stoff für „Rituale“ beschäftigte und sein Geld mit Reisebeschreibungen verdiente. Im Jahr 1980 war es dann soweit. Der dritte Roman erschien auf Niederländisch und verhalf Nooteboom rückblickend zum Durchbruch. „Rituale“ besitzt drei Teile und beginnt im Jahr 1963. Inni Wintrop, der Protagonist, wird von Zita, seiner Ehefrau, verlassen.
Inni, dem die Ausdrucksweise der modernen Poesie vertraut war, bezeichnete sich zu dieser Zeit gern als »ein Loch«, als einen Abwesenden, als jemanden, den es gar nicht gibt. […] Ein Loch, ein Chamäleon, jemand, in den man alles einsetzen konnte, ob Haltung oder Akzent, das war ihm völlig gleichgültig. Und Amsterdam bot alle Möglichkeiten für Mimikry. »Du lebst nicht«, hatte sein Freund, der Schriftsteller, einmal gesagt, »du läßt dich ablenken«, und Inni hatte das als Kompliment aufgefaßt.
Inni lebt vor sich hin, betrügt seine Frau, bis es diese nicht mehr aushält. Sie lässt sich für den Abschiedssex bezahlen und zieht dann flugs von dannen. Das kurze Anfangskapitel setzt so den Ton für die nächstfolgenden. Es geht um Sex, um Schuldgefühle, um Bedeutungs- und Sinnverlust in der Nachkriegsgesellschaft, in der sich die haltlos gewordenen Individuen mit Ritualen über Wasser zu halten versuchen, aber durch diese eher in eine Mechanik des Todesgetriebes hineingeraten:
Du kannst nicht auswählen, das ist immer Mangel an Format. Deshalb bist du ein Schacherer. Das ist einer, der alles schön findet. Dazu ist das Leben zu kurz. Man kann wirklich nur schön finden, wovon man etwas versteht. Wer nicht auswählt, wird im Morast zugrunde gehen. Schlamperei, Mangel an Aufmerksamkeit, von nichts wirklich Ahnung, die schlammige Seite des Dilettantismus. Die zweite Hälfte des zwanzigsten Jahrhunderts.
Nooteboom komponiert einen vielschichtigen, um religiöse Motive des Abendlandes und Japans konzentrierten Text, in denen zwischen Aktienkursen, kleinen Schäferstündchen die Figuren wie Zuschauer im eigenen Leben die Zeit verbringen und die Oblate des Abendmahles zum körperbejahten Lustfleck wird. Außer Sex nämlich rettet die Nooteboomschen Figuren in „Rituale“ nichts. Die Sprache, der Glaube, der Sinngehalt der Kommunikation verpufft zu leeren Gesten wie die Teezeremonie, wie das philosophische Gespräch, selbst wie der theologisch-didaktische Streit zwischen dem Atheisten und Kleriker. „Rituale“ als Roman zementiert eine Form des stoischen Verstummens:
Die ganze Zeremonie, wenn man das so nennen konnte, dauerte fünf Minuten. Dann hatte die Welt mit Philip Taads abgerechnet. Als sie ins Freie traten, rieselte der Tote wie grauer, nasser Schnee auf die Schultern ihrer Mäntel nieder. Das einzige, was fehlte, war eine Taube.
Die Taube symbolisiert den Heiligen Geist, die Zusammenkunft der Gläubigen, das Aufrechterhalten des Gedächtnisses, die Andacht, von der Nooteboom viel berichtet, aber nicht mehr viel hält. Drei Tauben sterben. Nur der Sex mit einer zwanzig Jahre jüngeren Frau tröstet. Je weiter der Roman voranschreitet, desto mehr schlägt die Symbolik einem die Trauer um den Glaubensverlust mit einem Balken ins Gesicht. Roh, unverarbeitet, allegorisiert-fragmentiert werden theologisch-philosophische Häppchen aufbereitet und wiedergekäut (bspw. das Skifahren aus Jean-Paul Sartres „“; Emil Ciorans „“), ohne dass die Figuren, die Mehrdimensionalität ihrer Handlungsweisen und Dialoge, diese semantische Last zu tragen vermögen.
Aufmerksam gelesen dreht sich der Text im Kreis, ohne sich zu schließen. Es handelt sich um eine Todesspirale der Aufgabe, die dann in „“ konsequent zu Ende gedacht und geschrieben wird. Stilistisch pointiert, atmosphärisch geschrieben enttäuscht Nootebooms Roman „Ritual“ am sich selbst aufgelasteten, assoziativ herbeizitiertem Tiefsinn. Er brilliert in der Beschreibung, wie es von einem Reiseschriftsteller zu erwarten ist, nicht in der Handlungsführung, denn Reisen besitzen keine Handlung. Sie sind die Abwesenheit derselben, das Aussitzen, Aussteigen. In der Beschreibung der Raku-Schale blitzt all das Können auf, das den Nooteboom als aufmerksamen Beobachter auszeichnet. Gäbe es diese literarische Verarbeitung der Ding-Metaphysik nicht, dem Pathos der Dinge, bliebe vom Text nichts als ein horror vacui.
November 3, 2024
Het is door Niña Weijers’ De consequenties dat ik deze roman uit 1980 nu eindelijk aandachtig heb gelezen én deels ook beluisterd (het luisterboek op Spotify is echt een aanrader: heel knap ingesproken). Inni Wintrop en Minnie Panis: ze komen allebei in aanraking met oude katholieke en oosterse rituelen. Heeft het leven zin, hebben artistieke objecten en handelingen zin? Parallellen en contrasten (en ironie) in overvloed… Ik hou eigenlijk wel van de houding waarmee Inni de wereld aanschouwt en waarmee hij het leven ‘zin’ geeft: “Hij [Inni] had een uitstekende plaats in de zaal, en het stuk was beurtelings horror, lyrisch, een spel der vergissingen, vertederend, wreed en obsceen.” En toch ook wel de troost die bij dat alles de dingen uit het verleden kunnen bieden.
April 21, 2013
Inni Wintrop is an aimless wanderer through life and alter ego of Nooteboom. Rituals follows him in three distinct parts starting out in 1963 introducing him as the narrator at the age of 30 just having been left by his wife. Hence, he tries to commit suicide but fails miserably. The novel then jumps back to 1953 where Inni meets Arnold Taads and finally in 1973 he meets Arnold's son Philip.
It's a modern variation on Hesse's Narziss und Goldmund focussing on Goldmund's respectively Inni's part. The Taads symbolize Narziss, the orderly almost monasterial style of life. Although father and son didn't know each other, they both independently have drawn the same misanthropic conclusions about mankind and withdrawn from others to find salvation in reclusion finally dissolving themselves in suicide.
I discovered this book by coincidence in the 90's when it was sold off. As Narziss und Goldmund, it struck a cord with me: the pessimistic view on humans, the protagonist leading a life outside the conventions of society that you have to have a plan and make a career, repeatedly spontaneous sex. Not that it was my life at that time but it describes a life most male twentysomethings would want to live.
Rereading it more than 10 years later, my view on Inni Wintrop is more distanced. It's no life anymore I would want to live. What's still great are the deep insights into humanity and the original descriptions of characters or concepts.
It asks important questions. Is there a meaning in what we are doing every day, the rituals we practice without even noticing them? What is the meaning of life, does everything end up in a void? Nooteboom covers all facets of life that have importance: religion, philosophy, relationships, art. As far as I can judge he's taking camp within the faction of existentialism.
Just to give one example why I can still relate to this book: when Philip introduces Inni to Raku pottery, this is leading to a contemplation of life's possibilities when being fourty. Inni is too defined by his experiences and his cultural identity is already formed to give him a valid frame of reference or even a chance to seriously form one. Coincidentally, by Kawabata whom I've read for the first time last month is mentioned in this context defining my next book to tackle.
Following my first read, I sought out other Nooteboom novels but none of them managed to build up a connection as this one did. was enjoyable, was a boring drag.
It's a modern variation on Hesse's Narziss und Goldmund focussing on Goldmund's respectively Inni's part. The Taads symbolize Narziss, the orderly almost monasterial style of life. Although father and son didn't know each other, they both independently have drawn the same misanthropic conclusions about mankind and withdrawn from others to find salvation in reclusion finally dissolving themselves in suicide.
I discovered this book by coincidence in the 90's when it was sold off. As Narziss und Goldmund, it struck a cord with me: the pessimistic view on humans, the protagonist leading a life outside the conventions of society that you have to have a plan and make a career, repeatedly spontaneous sex. Not that it was my life at that time but it describes a life most male twentysomethings would want to live.
Rereading it more than 10 years later, my view on Inni Wintrop is more distanced. It's no life anymore I would want to live. What's still great are the deep insights into humanity and the original descriptions of characters or concepts.
It asks important questions. Is there a meaning in what we are doing every day, the rituals we practice without even noticing them? What is the meaning of life, does everything end up in a void? Nooteboom covers all facets of life that have importance: religion, philosophy, relationships, art. As far as I can judge he's taking camp within the faction of existentialism.
Just to give one example why I can still relate to this book: when Philip introduces Inni to Raku pottery, this is leading to a contemplation of life's possibilities when being fourty. Inni is too defined by his experiences and his cultural identity is already formed to give him a valid frame of reference or even a chance to seriously form one. Coincidentally, by Kawabata whom I've read for the first time last month is mentioned in this context defining my next book to tackle.
Following my first read, I sought out other Nooteboom novels but none of them managed to build up a connection as this one did. was enjoyable, was a boring drag.
September 19, 2023
Ich muss es noch einmal lesen, vielleicht gebe ich dann auch 5 Sterne.
December 6, 2009
A strange, brilliantly written book. Like other reviewers have said, there were so many passages that I wanted to save which is remarkable for such a short novel. Do not go to this novel for plot--but if you like philosophical fiction and great writing, you will enjoy this.
May 24, 2012
Jesus, all I do is think about books, films and those elections I read about in the Guardian and Economist. I think about Rituals often, it must be radical. I know. Maybe I should admit my affectation for espresso and the Premier League.
September 20, 2012
Inni Wintrop, protagonista del romanzo, è un personaggio smarrito e confuso dinnanzi alla contraddittorietà del mondo che si muove intorno a lui, prototipo dell’individuo gettato nel mondo di cui parla Sartre. Inni si definisce “un buco, un’assenza”, uno che dalla vita si lascia distrarre. Mentre gli altri due personaggi che egli incontra nel corso della narrazione -in cui sono raccontati trenta anni della sua vita non in sequenza, ma con ritorni al passato iniziando la storia dagli anni ’60 quando Inni è trentenne, tornando indietro di dieci anni al momento in cui fa l’incontro per così dire “pedagogico” con Arnold Taads, per finire con Inni quarantenne che conosce per caso Philip Taads, figlio che Arnold ha abbandonato quasi alla nascita- ammantano il loro disagio esistenziale con rituali diversi, ma sempre finalizzati ad impedire che il mondo li aggredisca, Inni è disarmato perché svuotato di contenuti e al contempo imperturbabile per l’indifferenza con cui gli accadimenti gli scivolano addosso.
La conclusione cui Nooteboom, con una scrittura densa e coinvolgente, giunge è che i rituali, nel mondo di fine millennio senza più certezze nè fede, non sono altro che il tentativo di porre un argine alle mille paure che assillano l’uomo: così Arnold Taads vive con il suo cane, in odio perenne verso sé stesso ed il genere umano, sottoposto al comando ferreo del tempo con cui scandisce ogni momento della sua giornata in attività sempre uguali e ripetute, mentre Philip Taads, uguale per molti versi a suo padre pur non avendolo mai conosciuto, trascorre il suo tempo in una casa silenziosa come un monastero, immerso nella meditazione zen e ossessionato dal rito della cerimonia giapponese del te.
Ambedue con la vocazione inesorabile all’autodistruzione, arrendendosi all’insensatezza del vivere.
La conclusione cui Nooteboom, con una scrittura densa e coinvolgente, giunge è che i rituali, nel mondo di fine millennio senza più certezze nè fede, non sono altro che il tentativo di porre un argine alle mille paure che assillano l’uomo: così Arnold Taads vive con il suo cane, in odio perenne verso sé stesso ed il genere umano, sottoposto al comando ferreo del tempo con cui scandisce ogni momento della sua giornata in attività sempre uguali e ripetute, mentre Philip Taads, uguale per molti versi a suo padre pur non avendolo mai conosciuto, trascorre il suo tempo in una casa silenziosa come un monastero, immerso nella meditazione zen e ossessionato dal rito della cerimonia giapponese del te.
Ambedue con la vocazione inesorabile all’autodistruzione, arrendendosi all’insensatezza del vivere.
September 4, 2020
Apie šią knygą buvo pasakyta, kad arba patiks, arba ne :D Man patiko ši trijų vienišų, vietos tarp žmonių nerandančių ir todėl žmonėmis nusivylusių vyrų istorija. Atrodo, kad kiekvienas iš jų nuo žmonių bėga į savo - laiko, meditacijos ar akcijų kursų - pasaulį, kuriame daugiau tvarkos ir kontrolės, tad daugiau ir nuspėjamumo, tačiau santykio ilgesys vis tiek iš kažkur prasimuša.
December 1, 2019
چقدر این کتاب متفاوت و عالی بود. خوندن توصیفهای کمنظیری که حتی اغلب از فکرت هم نگذشتن لذت جالبی داشت. و برای من کتابی بود که از کتابخونه قرض گرفتنش کافی نیست و باید حتما تو قفسهی کتابهام داشته باشمش.
April 28, 2023
این کتاب رو چندبار شروع کردم و متناسب با افکار مشغولم، هربار نتونستم ادامه بدمش.
در فصل اول، شرح جدایی اینی وینتروپ از زیتا و خودکشیش رو میخونیم.
فصل دوم ملاقات با خانواده و شخصیت تاثیرگذاری به نام ارنولد تادس (پدر) و آشنایی اینی با مکتب اگزیستانسیالیسم.
فصل سوم، ملاقات با فیلیپ تاپس (پسر) و فلسفهی شرق..
کتاب کوتاهیه و نسبت به یک رمان فلسفی، روان و خوشخوانه.
من اشنایی کمی با اگزیستانسیالیسم داشتم و فلسفهی شرق رو اصلا نمیشناختم برای همین برای من کتاب جالبی بود.
در مورد نویسنده باید بیشتر بخونم، ولی انگار علیرغم اینکه در مورد این دو مکتب نوشته، خودش هیچ اعتقادی به هیچکدوم نداشته.
در فصل اول، شرح جدایی اینی وینتروپ از زیتا و خودکشیش رو میخونیم.
فصل دوم ملاقات با خانواده و شخصیت تاثیرگذاری به نام ارنولد تادس (پدر) و آشنایی اینی با مکتب اگزیستانسیالیسم.
فصل سوم، ملاقات با فیلیپ تاپس (پسر) و فلسفهی شرق..
کتاب کوتاهیه و نسبت به یک رمان فلسفی، روان و خوشخوانه.
من اشنایی کمی با اگزیستانسیالیسم داشتم و فلسفهی شرق رو اصلا نمیشناختم برای همین برای من کتاب جالبی بود.
در مورد نویسنده باید بیشتر بخونم، ولی انگار علیرغم اینکه در مورد این دو مکتب نوشته، خودش هیچ اعتقادی به هیچکدوم نداشته.
October 13, 2019
Patyriau malonumą, skaitydama šį paprastą, bet filosofiškai gilų, subtilų ir labai poetišką kūrinį.
Labiausiai patiko vietos, kur Arnoldas Tadsas užduoda klausimą Iniui, šis mintyse perlekia daugybę dalykų (kurie skaitytojui atskleidžiami), o atsako, ką nors panašaus į "apie tai niekada nepagalvojau", nes negi žmogui imsi ir savo vidinius dalykus atskleisi.
Dar apie pirmąjį viskį, nuvedantį prie minties, kad mūsų visų pirmieji kartai, potyriai, niekada nepaleidžia, pažymėdami visus būsimus kartus to pirmojo pojūčio prisiminimu.
Dar apie japonų keramiką, apie laiką ir ... tokioj trumpoj knygoj tilpo velnioniškai daug visko labai stripraus.
"Inis nė nenutuokė, kuo nori būti. Tiesą sakant, jis tikrai žinojo, kad ne tik niekados niekuo nenorėtų, bet ir niekados niekuo nebus. Pasaulis jau iki kraštų buvo sklidinas žmonių, kurie kuo nors buvo, o dauguma jų dėl to aiškiai nebuvo laimingi."
"... - Kas gi tiesą sakant, yra vardai? Virtinė surikiuotų raidžių, kurios ištartos sudaro žodį, o tuo žodžiu vienaip ar kitaip galima ką nors pašaukti ar įvardyti. Dažniausiai tos trumpesnės ar ilgesnės virtinės turėjo tolimas šaknis Bažnyčios ar Biblijos istorijoje, taigi kone niekam nebeaiškiu būdu buvo susijusios su tikrai gyvenusiomis žmogiškosiomis būtybėmis, bet dėl to viskas darėsi tik dar mįslingiau. Pakankamai savavališkas daiktas buvo jau ir tai, kad pats negalėjai išsirinkti sau vardo, - tačiau, tarkime, jei galėtum kaip koks anabaptistas išsirinkti sau vardą, kokiu mastu tas vardas būtum?"
"- Kai Sartras sako, kad žmogus išsviestas į pasaulį, kad jis vienas, kad Dievo nėra, kad mes atsakingi už tai, kas esame, ką darome, tada sakau TAIP. Bet kai jis pageidauja, kad būčiau dar atsakingas ir už pasaulį, už kitus, tada sakau NE! Ne. Kodėl turėčiau būti? "Rinkdamasis pats save, žmogus renkasi visus žmones." Kodėl? Aš niekados to neprašiau. Su ta prastuomene, kurią regiu aplink save neturiu nieko bendra. Gyvenu savo laiką, nes privalau jį nugyventi, ir tiek."
Rekomenduoju. Ar labai patiks, arba ne :)
Labiausiai patiko vietos, kur Arnoldas Tadsas užduoda klausimą Iniui, šis mintyse perlekia daugybę dalykų (kurie skaitytojui atskleidžiami), o atsako, ką nors panašaus į "apie tai niekada nepagalvojau", nes negi žmogui imsi ir savo vidinius dalykus atskleisi.
Dar apie pirmąjį viskį, nuvedantį prie minties, kad mūsų visų pirmieji kartai, potyriai, niekada nepaleidžia, pažymėdami visus būsimus kartus to pirmojo pojūčio prisiminimu.
Dar apie japonų keramiką, apie laiką ir ... tokioj trumpoj knygoj tilpo velnioniškai daug visko labai stripraus.
"Inis nė nenutuokė, kuo nori būti. Tiesą sakant, jis tikrai žinojo, kad ne tik niekados niekuo nenorėtų, bet ir niekados niekuo nebus. Pasaulis jau iki kraštų buvo sklidinas žmonių, kurie kuo nors buvo, o dauguma jų dėl to aiškiai nebuvo laimingi."
"... - Kas gi tiesą sakant, yra vardai? Virtinė surikiuotų raidžių, kurios ištartos sudaro žodį, o tuo žodžiu vienaip ar kitaip galima ką nors pašaukti ar įvardyti. Dažniausiai tos trumpesnės ar ilgesnės virtinės turėjo tolimas šaknis Bažnyčios ar Biblijos istorijoje, taigi kone niekam nebeaiškiu būdu buvo susijusios su tikrai gyvenusiomis žmogiškosiomis būtybėmis, bet dėl to viskas darėsi tik dar mįslingiau. Pakankamai savavališkas daiktas buvo jau ir tai, kad pats negalėjai išsirinkti sau vardo, - tačiau, tarkime, jei galėtum kaip koks anabaptistas išsirinkti sau vardą, kokiu mastu tas vardas būtum?"
"- Kai Sartras sako, kad žmogus išsviestas į pasaulį, kad jis vienas, kad Dievo nėra, kad mes atsakingi už tai, kas esame, ką darome, tada sakau TAIP. Bet kai jis pageidauja, kad būčiau dar atsakingas ir už pasaulį, už kitus, tada sakau NE! Ne. Kodėl turėčiau būti? "Rinkdamasis pats save, žmogus renkasi visus žmones." Kodėl? Aš niekados to neprašiau. Su ta prastuomene, kurią regiu aplink save neturiu nieko bendra. Gyvenu savo laiką, nes privalau jį nugyventi, ir tiek."
Rekomenduoju. Ar labai patiks, arba ne :)
December 16, 2021
Indrukwekkende tragedie over hoe de mens middels rituelen invulling geeft aan een wereld waarin wij God vermoord en gecremeerd hebben. Daarnaast heeft dit boek misschien wel de meest pakkende openingszin van het Nederlands taalgebied:
'Op de dag dat Inni Wintrop zelfmoord pleegde stonden de aandelen Philips 149.60. De slotkoers van Amsterdamse Bank was 375 geweest en Scheepvaart Unie was gezakt naar 141.50. Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil.'
'Op de dag dat Inni Wintrop zelfmoord pleegde stonden de aandelen Philips 149.60. De slotkoers van Amsterdamse Bank was 375 geweest en Scheepvaart Unie was gezakt naar 141.50. Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil.'
June 30, 2008
I found this book on a lark in a used bookstore. Dark, funny painfully honest and extremely intuitive. Plenty of lines to commit to memory. A wonderfully serendipitous find. I will reread this book many times.
Displaying 1 - 30 of 315 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.